In de Taverne: Irma Schlütter

Grensoverschrijdende gesprekken, in de brug die Nederland en Duitsland verbindt. In aanloop naar het evenement DinXperience op 8, 9 en 10 mei 2020 verschijnt iedere week een grensgesprek in Dinxpers Nieuws over ervaringen en herinneringen van inwoners uit Dinxperlo en Suderwick. Ook een bijzonder verhaal of een suggestie voor een interview? Mail ons via info@dinxperience.nl.

Door Esther Nederlof

SUDERWICK/DINXPERLO - Als er iemand is die weet hoe het is om aan beide zijden van de grens te leven, dan is het wel Irma Schlütter.

In 1933 werd zij als Duits meisje geboren in Suderwick. Haar vader had een schoenmakerszaak naast de RK kerk St. Michael. Omdat haar moeder als naaister in Winterswijk moest werken, werd Irma als baby ondergebracht bij haar grootouders, die aan de overkant van de grens woonden, in Nederland. Haar opa was namelijk in 1914 gedeserteerd en naar Nederland gevlucht, waar hij trouwde met een Nederlandse vrouw.

Prikkeldraad
Naar eigen zeggen is Irma goed verwend door haar grootouders. Ze herinnert zich nog dat zij als kind in Suderwick naar school ging. Tijdens de oorlog was dat best lastig, omdat er prikkeldraad op de Heelweg stond. "Maar opa knipte het prikkeldraad door, zodat ik naar school kon", aldus Irma. "Er waren wel soldaten die patrouille liepen, maar we wisten precies wanneer de kust veilig was."
Ondertussen werd de vader van Irma gevraagd om bij de SA te komen, maar hij weigerde dat. Hij was een principieel man, die ook niets van smokkelen moest hebben. Irma herinnert zich nog dat er een keer vanuit Nederland een zak koffie door het openstaande raam van de schoenenzaak werd gegooid. Duitse klanten kwamen dat ophalen, maar Irma's vader werd boos. Dit was een misdaad waar hij niet aan mee wilde werken.

Verhuizing
Na de capitulatie van Duitsland in 1945, moest Irma samen met haar opa en tante (haar oma was inmiddels overleden) Nederland verlaten. Ze werden de woning uitgezet omdat ze Duits waren. Irma vertelt: "Van de ene op de andere week moesten we ons huis uit. Waar moesten we heen? We gingen naar diverse boeren in Spork, maar die hadden allemaal al mensen uit Suderwick opgenomen. Eindelijk kwamen we bij een boer die zei: 'Kom maar hier!'. Hun beste kamer werd uitgeruimd en daar mochten we toen wonen. Met paard en wagen werden alle spullen uit onze oude woning overgebracht. Al onze voormalige Nederlandse buren hadden spijt met ons, maar ze konden er niets aan doen. Ze hebben zelfs nog geholpen met de verhuizing."

De relatie tussen de grensbewoners was onderling vaak goed, ongeacht of de mensen van Nederlandse of Duitse afkomst waren. Irma bevestigt dit: "We hebben hier in Suderwick/Dinxperlo nooit met iemand strijd gehad."
In 1958 trouwde Irma met haar man die uit Suderwick kwam en die ze al kende uit haar jeugd. Ze ging weer aan de Heelweg wonen, tegenover de tapijtfabriek. De bevestiging van het huwelijk van deze twee Duitse burgers vond plaats in het gemeentehuis in Dinxperlo, want in die tijd hoorde Suderwick bij Nederland. In 1963 veranderde dat weer: Suderwick werd weer Duits. Op Irma maakte die verandering geen grote indruk: "Ik herinner me nog wel dat toen onze zoon in 1963 werd geboren, we naar het Duitse ziekenhuis moesten. Maar verder voel ik me mijn hele leven zowel in Nederland als in Duitsland thuis."