In de Taverne: Johannes Hoven

SUDERWICK / DINXPERLO - Voor Johannes Hoven loopt de grens als een rode draad door zijn leven. Al enkele uren voordat hij in de wintermaanden van 1949 het levenslicht zou zien, vormde de grens al letterlijk en figuurlijk een obstakel. Door mogelijke complicaties bij de geboorte moest de moeder van Johannes met spoed naar het ziekenhuis worden vervoerd, maar de Heelweg was niet begaanbaar voor verkeer vanwege de prikkeldraadversperring die de Geallieerden opnieuw hadden aangebracht. Via een grote omweg door Spork, Werth, Isselburg -de rondweg om Suderwick was er toen nog niet- werd net op tijd het ziekenhuis in Anholt bereikt.

Door Iris Jansen

Gezond en wel groeide Johannes op in Suderwick, tegen de Keupenstraat aan; in het huis waar hij nu nog steeds met zijn vrouw woont. Lachend vertelt Hoven: "Met vier naar Dinxperlo getrouwde tantes waar wij vaak op bezoek kwamen, was de grens voor mij niet iets opvallends; als kind zijn dingen uit het dagelijkse leven vaak normaal. We spraken allemaal hetzelfde 'plat' en voor mij waren beide plaatsen gelijk. Mijn eerste onvergetelijke ervaring met de grens was het moment dat ik als 6-jarige niet de afkorting vanaf de katholieke school in Suderwick-west, dat geannexeerd gebied was, naar huis mocht lopen. Het was bitterkoud en de grenspost liet mij als klein jochie helemaal omlopen om via de officiële weg de grens te passeren. Dat moment ben ik tot op heden niet vergeten."

Het 'Darp'
"Voor ons Suderwickers was Dinxperlo het 'Darp'. Daar waren de winkels en het vertier. Als Surkse jongens waren wij zomers veel in het Blauwe Meer te vinden, en met de Dinxperse meisjes konden we goed opschieten. Alhoewel we in Suderwick ook wat winkeltjes hadden, was Dinxperlo voor ons de plaats van de dagelijkse boodschappen en arbeidsplaatsen. Mijn 'Heimatgefuhl' geldt zowel Suderwick als Dinxperlo; in beide dorpen voel ik mij nog steeds thuis en is voor mij altijd een eenheid geweest. Een latere na-oorlogse samenwerking tussen beide dorpen ontstond eigenlijk door de toenadering van Theo Rijks, destijds voorzitter van de VVNF uit Dinxperlo. Hij was het die begin jaren '90 contact zocht met Bocholt; zo ontstond Eurodibo. Ik werkte bij de Stadt Bocholt en door mijn contacten hebben we gezamenlijke lijnen kunnen uitgooien ten gunste van beide dorpen."

Heimatverein
"Die vereniging is in 1952 opgericht als initiatief van de Landkreis Borken en onder andere burgemeester Stolte van Suderwick. Het had als doel Suderwick-oost en het geannexeerde westen bijeen te houden. Ondanks Nederlands grondbezit, waren de bewoners nog altijd Duits. In 1963 werd het gebied weer teruggegeven aan Suderwick. In 1999 ben ik voorzitter geworden en de samenwerking met Dinxperlo staat nog steeds hoog op de agenda."

Katholiek of evangelisch
"De andere grens in mijn leven was de religieuze grens. Zelf ben ik katholiek en destijds was een heuse scheiding in geloof aanwezig. Als 16-jarige heb ik samen met andere jonge Suderwickers gemeenschappelijk activiteiten in Suderwick georganiseerd. Gelukkig was die religieuze grens makkelijker te verwijderen; onze initiatieven werden door de gemeenschap ondersteund; een groot gewin."