Afbeelding

Zwaleman | Gevangen schrijver

Algemeen Columns

Gevangen schrijver

Er zijn mensen die van hun hobby hun beroep maken, maar bij mij is het juist andersom gegaan. Ik heb er maar liefst 44 jaar als journalist mijn brood mee verdiend, maar tegenwoordig is het schrijven (van onder meer deze column) voor mij een hobby. Een heel mooie hobby. Want laten we wel wezen, hoeveel mensen zijn in de gelegenheid om wekelijks hun gedachten te delen met honderdduizenden andere mensen?
Niet dat ik de illusie heb, dat iedereen bij wie deze krant op de deurmat valt ook mijn column leest. Maar afgaande op de reacties die ik krijg, zijn het er toch nog wel aardig wat. Die mensen zijn het lang niet altijd eens met wat ik schrijf. Met enige regelmaat krijg ik dan ook boze mailtjes. Zeker als ik iets heb geschreven over milieu, asielbeleid of een ander heet hangijzer. Dan weet ik eigenlijk ook al van tevoren, dat veel mensen het niet met me eens zullen zijn. En dat hoeft ook niet. Het mooie van vrijheid van meningsuiting is dat het twee kanten op geldt. U mag me ongezouten uw waarheid zeggen en ik kom niet in de gevangenis als ik een mening verkondig waar de meeste mensen het niet mee eens zijn.
Van dat laatste kan ik trouwens niet helemaal zeker zijn. Een enkele keer belandt ook bij ons een journalist achter tralies, meestal omdat hij zijn bronnen niet wil noemen. Ook mij is dat een keer bijna overkomen. Nota bene de uitgever van in deze regio verschijnende weekkranten (niet deze!) deed een poging om mij te doen gijzelen. Ik was echter gewaarschuwd en dus niet thuis toen oom agent me kwam ophalen. En na een dag (heerlijk luierend doorgebracht op het strandje van de Hambroekplas) was het gevaar geweken.
Een hoge uitzondering gelukkig. Als Achterhoeks journalist zal ik niet snel in de gevangenis terecht komen. Althans niet door wat ik schrijf. Maar dat is elders wel anders. Ik heb geen flauw idee hoeveel schrijvers en journalisten op deze wereld momenteel achter tralies zitten, maar het zullen er vele duizenden zijn. Omdat vrijheid van meningsuiting nog lang niet overal gemeengoed is.

Komende vrijdag is het de Dag van de Gevangen Schrijver. Ooit uitgeroepen door PEN International, een wereldwijde auteursvereniging die zich inzet voor vrijheid van meningsuiting. Al bijna honderd jaar verzet deze club zich tegen censuur en de onderdrukking van schrijvers en journalisten overal ter wereld. Soms boekt ze een klein succesje, maar jammer genoeg gebeurt dat slechts zelden. Of is het succes niet blijvend.
Turkije is van dat laatste een mooi voorbeeld. In de jaren dertig van de vorige eeuw voerde PEN daar al actie. Omdat het toenmalige regime tientallen schrijvers en dichters op beschuldiging van opruiing in de gevangenis smeet. Nu, zo'n negentig jaar later, zitten diezelfde gevangenissen opnieuw vol met journalisten en schrijvers. Vaak op slechts een vage beschuldiging, want eigenlijk hoef je het in Turkije alleen maar met de president oneens te zijn, om al achter tralies te belanden.
Onlangs las ik een artikel over een van die gevangen zittende schrijvers. Asli Erdogan (ja, dezelfde naam als de president!) is een in mijn ogen moedige vrouw, die opkomt voor haar mening. Een heel andere mening dan haar naamgenoot er op nahoudt. Maar dat is geen reden om haar gevangen te zetten. Gevangenissen zijn toch niet bestemd voor mensen die de pen als enig wapen hanteren. Ze zouden er moeten zijn voor misdadigers die tanks en andere zware wapens hebben. En daarmee hun eigen landgenoten terroriseren of een buurland binnenvallen.


Jan Buter

buterneede@hotmail.com

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant