Kaartclubje stopt na 41 jaar

DINXPERLO - Maar liefst 41 jaar lang hebben de voormalige buurvrouwen uit de Welink-(dwars)weg met elkaar gekaart. Nu een van de dames heeft besloten om te stoppen wil het 'kaartclubje' als een soort eerbetoon toch even terugblikken op al die mooie momenten die ze samen hebben gehad.

Door Waltraud Wensink

Hanny Janssen, Christa Visser en Ans Thuis woonden allemaal in de Welinkweg en Diny te Kamp in de Welinkdwarsweg. Christa: "Toentertijd was er echt nog sprake van een ouderwetse buurt. De buurten waren kleiner en iedereen kende elkaar. Er werd toen ook een groot beroep op elkaar als buurt gedaan .Dat is tegenwoordig lang niet overal meer zo, in ieder geval niet zoals wij dat vroeger kenden".

Wijntje en chips
Hanny vertelt: "Diny en ik begonnen met kaarten toen onze mannen regelmatig op pad waren voor de muziek. Tja, je moet wat hè? Een tijdje later kwamen Christa en Ans er bij en zo zijn we eigenlijk al 41 jaar wekelijks aan het kaarten. In het begin waren we altijd eenvoudig aan het pokeren maar de moeilijkheidsgraad werd door de jaren heen verhoogd en toen ging het er heftiger aan toe". En hoe kan het ook anders, dat gebeurde onder het genot van een wijntje, biertje, chips met dipsaus en natuurlijk een financiële bijdrage in 'de pot'. Christa:" Iedere week werd er bij iemand anders gekaart, zo kwam iedereen aan de beurt. En we waren fanatiek genoeg, want we gingen natuurlijk voor de winst. Het geld dat we in 'de pot' deden werd gebruikt voor dagjes uit met elkaar".
Ook toen de dames geen buurvrouwen meer waren en uitwaaierden naar andere plekken bleef het kaarten wekelijks op de agenda staan. "We sloegen bijna nooit een week over omdat het dan ten koste van 'de pot' ging en van de wijntjes. En als ik niet kon winnen, riep ik geregeld wat een 'piep'-spel".

IJs met 'neutjes'
Ans: "Toen we nog een stuk jonger waren gingen we met regelmaat van het geld uit de pot een dagje uit. We werden dan vaak naar het station gebracht en zelfs aan het eind van de dag weer opgehaald. In die tijd waren er nog geen mobieltjes en we hebben ook wel eens heel erg lang ergens gestaan, en maar hopen dat onze mannen het in de gaten hadden dat er iets mis was op het spoor. Er werd heel wat afgelachen. We hebben wat afgesjouwd en heel wat plaatsen bezocht door de jaren heen".
Op een van de uitjes gingen de dames naar Amsterdam. Diny: "Mijn man zei, doe moar wel de goeie schoe an a'j naor Amsterdam goat want dan mo'j d'r wel een betje fatsoenlijk bi'j lopen. En dat deed ik natuurlijk ook. Na een tijdje zeiden de andere dames, wat heb je toch achter aan de schoenen hangen? Hanny: "Toen bleek ze op de roltrap de hele schoenen 'kats verromeniert' te hebben. Jammer van de mooie schoenen maar we hebben wel gelachen".
Ook een leuke anekdote is dat de dames op het strand waren toen het goed heet was. Diny: "We gingen ijsjes eten en we praatten allemaal plat, maar ik probeerde het zo netjes mogelijk in het Nederlands te bestellen. Op de vraag of ik iets op het ijsje wilde, antwoordde ik ook in mijn beste Nederlands, ja, doe mij maar een ijsje met 'neutjes' in plaats van 'nootjes'. En zo hadden we altijd wel iets waar we enorm om konden lachen". Reden de dames nooit zelf als ze uit gingen? "Nee", klinkt het in koor, "want dan konden we niet drinken!".

Goede en slechte tijden
Tijdens de kaartavonden werd er natuurlijk gesproken over van alles en nog wat. Hanny: "Je kunt het roddels of nieuwtjes noemen maar als je met vier personen bent is er altijd wel gespreksstof en kom je veel over anderen te weten. Dat is niet altijd negatief te noemen en ook niet altijd zo bedoeld. Het kaart zo lekker weg, met een drankje en een wetenswaardigheidje". "Maar er is door de jaren heen wel een mooie vriendschap ontstaan waarbij we natuurlijk ook over onze eigen sores hadden. Als je samen schik hebt, moet je ook elkaars verdriet kunnen delen. Zo heeft iedereen wel het een of ander meegemaakt door de jaren heen. We zijn er voor elkaar in goede en slechte tijden", zegt Ans. Christa: "Het ging ook niet echt vervelen omdat we altijd wel gespreksstof hadden. Natuurlijk moesten we ook goed opletten tijdens het kaarten. Soms hadden we wel dertig kaarten op de hand, daarnaast nog een sigaretje, een wijntje op tafel en dan zagen we ook nog kans om de chips in de dipsaus te dippen. Eigenlijk was het helemaal niet te doen en hadden we kramp in de vingers", lacht Hanny.

Mooie herinneringen
Inmiddels zijn de dames 79, 77, 66 en 62 jaar jong en is er wel een aantal zaken veranderd. Buiten het kaartclubje om heeft iedereen zijn eigen ding of eigen sores. Ook de bestemming van 'de pot' is veranderd. Ans: "We gaan nu geen dagjes uit, maar het geld wat in 'de pot' komt gebruiken we als een soort van 'vakantiegeld' dat we aan onszelf uitkeren. Wel gaan we nog wel eens uit eten of een bakje koffie op een terrasje doen". En dan stopt Diny er ook nog mee. Diny: "Ik vind het mooi geweest. We hebben het lang gedaan en ik heb er altijd veel plezier aan beleefd. Maar ik ga liever niet meer 's avonds de deur uit en ik heb genoeg omhanden hier op mijn huidige woonplek bij Dr. Jenny. Zolang de dames maar wel contact met mij blijven houden vind ik het helemaal goed zo. We hebben mooie herinneringen opgebouwd. Als de anderen willen mogen ze gerust een nieuwe kaartster erbij vragen." Maar ook hier klinkt weer in koor en overtuigend 'nee'.
De dames gaan wel door met kaarten en als er ergens een terrasje wordt gepakt, dan pakt Diny de electrocar: ze hoort er nog gewoon bij. Je weet immers maar nooit welke nieuwtjes en wetenswaardigheden ze nog meebrengt. De dames kijken terug op mooie jaren waarin ze samen gekaart en gelachen hebben en waarin hun kaartclubje méér dan alleen een 'kaartclubje' was.