In De Taverne: twee 'smokkelaars'
Algemeen DinXperienceDINXPERLO - Natuurlijk zijn ze geen echte smokkelaars, maar zo gaan ze wel gekleed als ze voor de VVV Dinxperlo een groep mensen begeleiden op een smokkeltocht: Bennie Bruggink en Theo Janssen. "Alleen doe ik geen klompen aan, de tocht is me te lang om op klompen te lopen", zegt Theo.
Door Lydia ter Welle
Sinds een jaar of vijf, zes ("Of is het al langer?") begeleiden Theo en Bennie de smokkeltocht, die wekelijks op woensdagmiddag wordt aangeboden door de VVV Dinxperlo. Iedereen kan zich, alleen of meer mensen tegelijk, aanmelden bij de VVV, voor woensdags 12.00 uur. Dan staan Theo en/of Bennie 's middags klaar om de tocht te begeleiden. Ook op andere momenten kan de tocht met een groep worden gelopen, maar dan alleen op afspraak, te regelen via de VVV.
De tocht wordt 'smokkeltocht' genoemd, en er komen uiteraard in een grensdorp als Dinxperlo wel anekdotes over smokkelen voorbij. "Maar eigenlijk is het een wandeling in de historie, langs de grens, langs markante punten. Daarbij vertellen we over Dinxperlo, over de geschiedenis, over het leven op de grens, en ja: over smokkelen natuurlijk ook", zegt Bennie Bruggink. "We lopen langs de huidige grens en ook langs de grens zoals die liep van '49 tot '63, toen een deel van Suderwick, bijna een vierkante km groot, bij Nederland hoorde. Dat was vanwege de 'Wiedergutmachung'. Als 'vergoeding' voor het aangerichte leed in WOII moest Duitsland in 1949 gebieden langs de grens afstaan aan Nederland. Duitsers moesten soms verhuizen uit het gebied of werden van het ene op het andere moment Nederlander. Dat is in 1963 weer teruggedraaid. Maar nog steeds vormen Dinxperlo en Sudwerwick eigenlijk één dorp. Kijk maar eens hoe het eruit ziet vanuit de lucht: een dorp waar toevallig de grens dwars door heen loopt. Waardoor bijvoorbeeld op de Heelweg de ene kant Nederlands is en de andere kant - die daar ook Hellweg heet - van de straat Duits. Mensen uit het westen van het land, die niet gewend zijn aan het leven zo dicht bij de grens, vinden dat heel bijzonder. En wat heel opvallend is: als Dinxpersen met ons meelopen, dan zijn ze vaak verbaasd over de details die te zien en te horen zijn van de geschiedenis. Heel vaak horen we dan: 'Dat wist ik helemaal niet' of 'Dat was me nog nooit opgevallen'!"
Theo Janssen vult aan: "Ik ben een 'geschiedenisfreak'. Ik heb allerlei informatie verzameld over de historie van Dinxperlo. En die informatie delen we met de mensen die de smokkeltocht meelopen. Dat vinden mensen heel erg interessant. En de smokkelverhalen: daarmee krijgen we de lachters op onze hand."
Bennie vertelt: "We laten bijvoorbeeld altijd een mini-exemplaar van de smokkelklomp zien. Dat is een klomp,die zodanig is vormgegeven dat de afdruk ervan in het zand de indruk geeft dat de drager van de klomp precies de andere kant oploopt dan dat - ie in werkelijkheid loopt."
Theo: "Natuurlijk kenden mensen aan weerskanten van de grens elkaar best goed. En ook de douanebeambten die de grens bewaakten, kenden de inwoners en hun trucs om te smokkelen best goed. Een beroemd verhaal, dat we ook meestal wel vertellen, gaat over een douanemedewerker, die - toen hij niet meer in die functie werkte - vroeg aan een bekende: "We hebben je heel vaak aangehouden, als je de grens overstak, met altijd dat zakje zand achterop je fiets. We hebben die zak zand ook vaak onderzocht, omdat we dachten dat er smokkelwaar in was verstopt. Maar we hebben nooit iets gevonden. Waarom had je datzand eigenlijk bij je?" Het antwoord was: "Niet het zakje zand werd gesmokkeld, maar wel de fiets waarop de zakje zand zat vastgebonden..." Zo zijn heel wat fietsen de grens over gesmokkeld."
Een andere vaak verteld verhaal gaat over iemand die vele jaren als douanebeambte heeft gewerkt en zich pas op latere leeftijd realiseert hoe hij zijn eerste zakcenten verdiende. Theo: "De in Dinxperlo opgegroeide man herinnert zich uit zijn jeugd een tante, die altijd haar tas vergat. De in Suderwick wonende vrouw kwam regelmatig op bezoek bij haar familie in Dinxperlo. En elke keer als ze kwam, vergat ze haar tas, met wat boodschappen erin. En elke keer moest haar neefje die tas dan naar z'n tante toe brengen. En daar kreeg hij dan trouw elke keer een D-Mark voor. Dat vond hij wel een behoorlijk grote beloning voor die kleine dienst, maar om nou te zeggen dat het niet nodig was... Pas later realiseerde de man zich, dat hij zo dus zijn eerste zakgeld verdiende met smaokkelen..."
Beide mannen vertellen graag over hun dorp Dinxperlo en over de geschiedenis ervan. Ze zitten vol anekdotes over reacties van deelnemers aan de tocht. Daar zullen er vast nog veel bij komen, want voorlopig blijven zemet genoegen nog de smokkeltochten begeleiden. Informatie daarover is verkrijgbaar bij de VVV Dinxperlo, gehuisvest aan aan de Markt 4 en bereikbaar via 0315 642 050.