In De Taverne: Gisela van Loopik

DINXPERLO/SUDERWICK - Gisela van Loopik is een echte grensbewoner. Als Duitse kwam ze in Dinxperlo te wonen. Tegenwoordig woont ze in Suderwick, dat ze beschouwt als de navel van de wereld, en van waaruit ze zich zowel op de Nederlandse als op de Duitse cultuur kan richten.

Door: Esther Nederlof

Gisela werd in 1952 geboren in de industriestad Gevelsberg, in de buurt van Hagen. Als meisje van 19 ging ze met een groepsreis in Nederland op vakantie. Daar leerde ze Ferdie kennen, die later haar man zou worden. Hij kwam uit Utrecht. "Op dat moment wist ik vrijwel niets van Nederland. Voor die tijd was ik één keer een dagje naar Amsterdam geweest. Ik kan me nog een film herinneren over de inpoldering die we ooit op school hadden gezien. En ik had gehoord dat ze in Nederland op klompen liepen. Maar als je er werkelijk bent dan ontdek je heel andere interessante dingen.
Gisela en Ferdie besloten te gaan samenwonen en kwamen in 1972 bij toeval in Dinxperlo terecht. "Wij zochten iets aan de grens, waar we allebei onze banen konden uitoefenen. Ferdie was jurist en kreeg werk in Doetinchem. Ik kon toen aan de slag als kleuteronderwijzeres in Bocholt. Dinxperlo lag hier mooi tussenin."

Slagbomen
In die tijd was er nog een echte grens met slagbomen. Gisela vertelt: "Je had toen ook de terreurgroep RAF (Rote Armee Faktion), en aan de grens stonden dan zwaar bewapende militairen. Dat was spannend. Ik ging er dagelijks overheen. Er was wel controle, maar na een tijdje kenden ze me wel. 's Avonds om 24.00 uur ging de grens dicht. Lopend mocht je er nog wel overheen, dus dan liet ik soms de auto staan in Suderwick en dan ging ik lopend naar huis."
In het begin sprak het stel Duits met elkaar, maar toen ze in Dinxperlo kwam, sprak Gisela al vloeiend Nederlands. "De eerste tijd had ik weinig Nederlandse contacten, want ik werkte hele dagen in Bocholt. Toen ik moeder werd, bleef ik thuis met mijn kind. Dat vond ik in het begin erg saai. Je wereld wordt klein, dus ging ik dingen ondernemen."
Het aantal activiteiten dat ze ondernam, is te groot om in dit artikel te noemen, maar het varieert van het Vrouwencafé, de moedermavo en -havo, een cursus relatiebemiddeling, een studie theologie tot lesgeven aan een dansgroep in Dinxperlo. Daarnaast werkte ze ook nog steeds een paar uur in Bocholt bij het familie-educatiecentrum (Fabi) waar ze tien jaar moeder-en-kind-groepen leidde. Toen de kinderen ouder waren, ging Gisela weer werken. Dit keer bij Bocholt Caritaz Verband, maatschappelijk werk op scholen.

Vooroordelen
Hoewel ze goed integreerde onder de Dinxperlose bevolking, voelde Gisela zich wel altijd een Duitse in Nederland. "Het was toen een andere tijd. De vooroordelen logen er niet altijd om. Bij goede vrienden merkte ik het niet, maar van anderen kreeg ik soms wel eens stomme opmerkingen. Je hebt dan het gevoel dat je er eigenlijk niet bij hoort en dat kan hard aankomen. Andersom werd in Duitsland goed geaccepteerd dat Ferdie Nederlands was. Daar hadden de mensen altijd een heel positief beeld over Nederlanders en waren er geen vooroordelen. Ik denk dat in Nederland er nog een nasleep van de oorlog heerste."
Gelukkig is dit inmiddels veranderd volgens Gisela. "De laatste vijftien jaar staan Nederlanders weer positiever tegenover Duitsers. Mede door de Europese Unie hebben Nederland en Duitsland politiek en economisch toch veel dezelfde interesses. Als je het betrekt op Dinxperlo, dan is dat toch met Suderwick vergroeid geraakt. Dat kun je ook bijna niet meer uit elkaar rukken. Dat de zandafgraving destijds bijvoorbeeld niet is doorging, is iets wat je kunt bereiken als je samenwerkt als twee dorpen. Dan bundel je de krachten en ideeën en daar kun je dan een succes mee boeken."

Huizenprijzen
Mede vanwege de gunstige huizenprijzen in Duitsland, verhuisde Gisela twaalf jaar geleden naar Suderwick. "Ik zou nooit meer niet aan de grens willen wonen. Aan de grens heb je de voordelen van beide culturen en dat is natuurlijk fantastisch. Een mix is altijd een verrijking. We keken bijvoorbeeld zowel naar de Nederlandse als naar de Duitse tv. Maar een grens kan ook het einde van de wereld zijn als je geen interesse of binding hebt met andere culturen. In Dinxperlo is een grote groep mensen die compleet naar Nederland gericht is. Dat heb je andersom in Suderwick ook. Ik vind dat je diegenen die dat eigene willen bewaren, ook de ruimte moet geven."
In de straat waar Gisela woont leven beide nationaliteiten door elkaar. "Dat vind ik heel speciaal. Soms hebben we een verjaardag en dan vraag ik van tevoren: is het op zijn Nederlands op of zijn Duits? In Nederland is er koffie en gebak, nog een keer koffie en dan de hapjes en drank. In Duitsland wordt 's avonds geen koffie gedronken. Je begint dan met fris, wijn en bier. Er is ook geen taart 's avonds. Dat is voor de ochtend en middag. Zo heeft iedere cultuur zijn eigen gebruiken."