Dichterbij | Knettergek

Knettergek!

'Knettergek zijn ze, stelletje mafketels!' Wie de (social) media een beetje volgt komt dit soort oordelen over mensen met een andere, soms tegengestelde mening geregeld tegen. Voor- en tegenstanders van windmolens, vuurwerk-/rook-/stookverbod, 100/130 km, MeToo, Zwarte/Witte Piet en Zwarte-Crosshumor, maken elkaar voor van alles en nog wat uit. En spelen het daarbij vaak ook op de man/vrouw. Wie ergens anders over denkt dan jijzelf is blijkbaar niet wijs. Een gesprek heeft kennelijk geen zin. Door niet naar de argumenten van een ander te vragen hoef je je eigen argumenten ook niet onder woorden te brengen. Wel zo makkelijk. Want wie weet zijn ze misschien wel wat eenzijdig en/of weinig doordacht.

Polarisatie noemen we dat. Voor mensen die wat minder overtuigd zijn van hun standpunt, voor wie vindt dat voor beide standpunten wel wat te zeggen is of voor wie niet eens weet wat er van te vinden, is het nog best lastig hiermee om te gaan. Terwijl er veel meer grijsdenkers zijn dan zwart-witdenkers. De felste meningen worden het hardst verkondigd en bepalen het beeld, zeker in de media. Wie niet voor ons is, is tegen ons. We worden gedwongen ook stelling te nemen, om te kiezen voor of tegen. En soms worden woorden kracht bijgezet en worden mensen op straat aangesproken, uitgescholden, tegengehouden, de mond gesnoerd of zelfs lijfelijk aangevallen.
Het wordt er zo niet gezelliger op, samenleven wordt lastiger als er geen ruimte meer is voor verschil, geen respect voor de ander met een andere mening. Nederland is en was niet het Paradijs, de vrijheid en tolerantie was vaak maar beperkt en ook wij Nederlanders hebben ons aan allerlei kwaad bezondigd in de loop der eeuwen. Maar toch was er heel vaak het besef dat we een land van minderheden zijn, dat we elkaar moeten verdragen, hoe oneens we het met elkaar ook soms zijn. Omdat als we dat niet doen ons land grotendeels onder water loopt en wegspoelt, onleefbaar wordt en de samenleving ophoudt een samenleving te zijn. Dat mogen we niet laten gebeuren.

Verrast las ik half november in De Gelderlander: "Primeur voor Aalten. Aalten het eerste Achterhoekse dorp waar slechts roetveegpieten waren." Ik was niet zo zeer trots op de uitkomst – er waren overigens wel een paar donkergekleurde exemplaren – maar op de manier waarop de organisatie het opgepakt heeft. Een compromis waartoe de organisatie zelf had besloten. En dat zonder gedoe. De politiek heeft, en ook ik als burgemeester heb me er niet mee bemoeid, wij zijn tenslotte niet de werkgever van al die pieten en vanwege de scheiding van kerk en staat hebben we ook niets over Sint Nicolaas te zeggen. En dat moet vooral zo blijven.