Tentoonstelling Sporen van de Vrijheid: Ghaidaa Gherra
Algemeen'Nederland is prima, maar mijn hart ligt in Syrië'
DINXPERLO - De tentoonstelling Sporen van de Vrijheid zou op 29 maart feestelijk worden geopend. Helaas gooide het coronavirus roet in het eten. De voorbereidingen zijn stopgezet en het opbouwen van de tentoonstelling is gestaakt. Als de maatregelen rondom het virus worden versoepeld wordt dit jaar een moment gehouden voor alle betrokkenen bij en deelnemers aan de expositie. Om alvast een tipje van de sluier op te lichten worden enkele 'hoofdrolspelers' van Sporen van de Vrijheid voorgesteld. Ditmaal vertelt Ghaidaa Gherra haar verhaal.
Ghaidaa Gherra, afkomstig uit de Syrische hoofdstad Damascus, is benaderd om aan de tentoonstelling Sporen van de Vrijheid mee te werken. Ze wilde heel graag haar verhaal vertellen. Ze geeft aan: "We zijn niet hier voor vakantie. We willen een veilig bestaan voor onze kinderen. De taal hebben we zo snel mogelijk geleerd, Nederlands is een moeilijke taal. Mijn man Feras is ICT'er, maar hier zijn z'n Syrische diploma's helaas niets waard. Feras wil gaan studeren, en hij heeft nu een vaste baan als kitter bij Westerveld Nederlof. Heel ander werk dan waar hij voor geleerd heeft maar wij willen geen uitkering, we willen werken."
Ghaidaa en haar gezin hadden een goed leven in Damascus. Feras had een eigen bedrijf in de ICT-sector, Ghaidaa zorgde voor het huishouden en de kinderen. De situatie in Damascus werd echter steeds dreigender door het beleid van president Assad. Ghaidaa herinnert zich: "We waren voor het Suikerfeest op bezoek bij mijn moeder. Toen we 's avonds laat naar huis wilden, werden we tegengehouden door soldaten. We mochten niet naar huis vanwege veiligheidsredenen, dat werd ons verteld. We zijn teruggegaan naar mijn moeder, we hadden alleen de kleren die we aan hadden. Zeven maanden mochten we niet naar ons huis. Later moest ook mijn moeder weg uit haar huis, ook voor de veiligheid. We zijn toen met onze kinderen naar mijn schoonouders gegaan. Dat was een nare situatie."
De beslissing om te vluchten kwam nadat Ghaidaa opgepakt werd en negen dagen werd vastgehouden. "Dat kwam puur omdat wij in een buurt woonden waar veel tegenstanders van Assad woonden", vertelt ze. Ghaidaa vervolgt: "We hadden twee huizen en twee auto's. De auto's hebben we verkocht om de vlucht te betalen. Eerst gingen we naar Algerije, naar mijn broer. Hij huurde een woning voor ons. Maar in Algerije krijg je geen verblijfsvergunning. Uiteindelijk hebben we de oversteek naar Italië gemaakt. Via Zwitserland en Frankrijk trokken we naar Nederland. Eerst kwamen we in Ter Apel terecht."
Ghaidaa woont nu met haar gezin in Dinxperlo. "Het gaat goed hier, we zijn veilig. Maar mijn hart ligt in Syrië, in Damascus. Ik mis mijn familie, en dat geldt ook voor Feras. We zijn hier puur voor de veiligheid, vooral van onze kinderen. We hebben allebei een baan, ik werk veertien uur bij Figulus Welzijn als cultuurverbinder. Daarbij help ik mensen, nieuwkomers, met het integreren", aldus Ghaidaa. Ze weet dat veel Nederlanders vooroordelen hebben. "Ook naar mij toe, voornamelijk vanwege mijn hoofddoek", zegt ze. Ze vervolgt: "Als cultuurverbinder leg ik statushouders uit wat waarden en normen in Nederland zijn, hoe mensen met elkaar omgaan. Dat de taal leren belangrijk is maar ook om te gaan werken. Vluchtelingen hebben vaak een heleboel meegemaakt, wij ook, daarom begrijpen we waar ze tegenaan lopen en kunnen hen helpen."
Op de vraag of ze in Nederland wil blijven luidt het antwoord: "Ik wil heel graag terug naar Damascus als de situatie veilig is. Dat geldt ook voor mijn man Feras. Maar ik besef dat het voor onze kinderen heel anders is. Zij groeien hier op, zijn al al vijf jaar hier, hebben vriendjes hier. Onze dochter wil niet terug, zij wil politieagent worden. Het zal een moeilijke beslissing worden. In juli krijgen we te horen of we mogen blijven, misschien wordt dat bericht uitgesteld vanwege het coronavirus. We moeten afwachten en leven dus nog in onzekerheid."
