Coronacolumn | Zelfkritsch?

Zelfkritisch?

Op 1 juli vindt jaarlijks de Nationale Herdenking Slavernijverleden plaats, het is de Dag van de Houding, Nationale Komkommerdag en Internationale Reggae Dag.
Maar op 1 juli 2020 is het ook de dag dat verpleeghuizen de deuren weer open zetten voor alle bezoek. Maar wat is open?

Terwijl er zo'n duizend verpleeghuizen in het land getroffen werden door COVID-19 en de helft van het aantal Nederlandse dodelijke slachtoffers, circa 2800, uit de verpleeghuizen kwamen, bleef het huis waar ma woonde coronavrij. Daar zijn we dankbaar voor.
Met het vermelden ervan voel ik me onmiddellijk bezwaard. “Het kan het boze oog oproepen”, zegt zuslief. Dus doe ik om het af te wenden het Griekse ritueel: een gebed, op de grond spugen en wijwater over de pc sprenkelen.

Nul corona is een voorwaarde voor bezoek.

Bezoek mag per 1 juli op Schavenweide in Doetinchem op afspraak komen, van tien tot twaalf en van half twee tot half vijf. Geen mondkapjes meer, de magische maat is anderhalve meter. En, let wel: de bezoeker mag ook de hond of de kat meenemen!

Eigenlijk zou je met die vijf uur blij moeten zijn. Maar dat zijn we in ons gezin niet helemaal.

De verpleeghuizen zijn per 20 maart door de regering voor het blok gezet. De deuren moesten dicht voor bezoek. Onze ma en ons gezin moesten dit horen via de tv.
Branche-organisatie Actiz toonde zich daarna het braafste kind van de klas, besturen volgden de adviezen van Actiz en personeel van verpleeghuizen gehoorzaamde en zette zich vol in voor een schier onmogelijke klus. Waar ze aan begonnen was Sisyphosarbeid: het rollen van een te groot rotsblok tegen een berg. Het gevolg was dat landelijk het lichamelijk en/of geestelijk welzijn van de nodige ouderen in de tien weken die volgden achteruit holde. Ook dat van onze ma.

Voor ons zijn die vijf uur onvoldoende.

Individuele mantelzorgers en familieleden maakten zich in de lockdown grote zorgen, maar ze kregen geen voet aan de grond. Niet bij de regering, niet bij Actiz, niet bij de verpleeghuizen. Steeds meer komen nu verhalen los dat ouderen niet de zorg kregen die ze nodig hadden en dat familie angstvallig af werd gehouden. We hoeven er alleen de Gelderlander (Verpleeghuisverdriet) en de Volkskrant (Verpleeghuizen, beken kleur) maar op na te slaan om de schrijnende verhalen te lezen en kritische vragen te stellen bij het functioneren van de sector in de afgelopen periode. Mij frappeert het meest dat Actiz en de verpleeghuizen niet zelf ageerden en de media zochten. Ook heb ik de sector nergens horen noemen dat mantelzorgers voor het welzijn van bewoners van levensbelang zijn en dat die nooit meer de toegang ontzegd mag worden.

Voor het welzijn van onze ouderen zou de deur voor de mantelzorgers nu in ieder geval helemaal open moeten. Zij zijn degenen die ook bij nacht en ontij binnen moeten kunnen komen.

Reageren?
jgruwel@hetnet.nl