Resie Overgoor-Rexwinkel uitgezwaaid

DINXPERLO - Afgelopen voorjaar werd Resie Overgoor-Rexwinkel zestig jaar, en vanaf die leeftijd is er in het onderwijs de mogelijkheid voor 'keuzepensioen'. "En daarvoor heb ik gekozen, na 37 jaar lesgeven. Niet omdat ik mijn werk hier op school niet meer leuk vind, maar omdat ik in mijn familiekring zag, hoe belangrijk het is om op tijd je keuzes voor wat meer vrijheid te maken", zegt de docent van Schaersvoorde Dinxperlo. In onvervalst 'Dinxpèrs plat', want: "Zo bun ik, dat praot ik graag!"

Door Lydia ter Welle

Resie Overgoor-Rexwinkel is geboren en getogen in Dinxperlo, en woont daar ook nu nog steeds. "Ik begon in '83, net klaar met de opleiding, met zes uurtjes Duits op (de rechtsvoorganger van) deze school. Daarnaast gaf ik nog een paar uur les op de Christelijke Technische School in Aalten, en op de 'Moeder-mavo' in Aalten en in Winterswijk. Het was in die tijd 'krabben' om aan de slag te raken in het onderwijs: overal een paar uurtjes sprokkelen. In de loop der jaren kwam ik helemaal op deze school. Ik heb gemiddeld altijd op zo'n tachtig procent van een voltijdbaan gezeten, soms wat meer als dat nodig was."

Mentor, coach, leerlingenbegeleider
Resie gaf Duits en Nederlands, was jarenlang mentor van een examenklas - "Dat vind ik zo leuk, om de ontwikkeling te zien die die kinderen hebben doorgemaakt in hun tijd op school" - en had taken als leerlingenbegeleider en coach van collega-leerkrachten. "Daarvoor heb ik diverse cursussen gevolgd. Leerzaam, vooral ook voor mezelf. Dat maakte dat ik mijn werk beter kon doen." Ze vond het nooit een probleem om in dezelfde plaats te wonen én er als docent voor de klas te staan. "Ik heb dat juist als een voordeel ervaren. Ik ken Dinxperlo goed, en daarmee ook de leerlingen. Ik wist van hun achtergrond. Als leerlingenbegeleider had ik daar veel aan. Ik begreep bijvoorbeeld waarom een leerling zich net even anders gedroeg, net even anders presteerde. Omdat ik bijvoorbeeld wist van een sterfgeval in zijn familie, of andere omstandigheden die maken dat een opgroeiend kind even niet zo lekker in zijn vel zit. Die kennis, dat begrip helpt bij het begeleiden van zo'n kind." Ook haar eigen kinderen had ze in de klas, en kinderen van buren, vrienden en kennissen. "Maar dat was nooit een probleem. Op de een of andere manier ging dat vanzelf, en was ik 'mevrouw Overgoor' op school en 'Resie' daarbuiten. Ik vond het zelf niet lastig, en kennelijk de kinderen ook niet. Ik denk ook dat het komt doordat ik als docent altijd dicht bij mezelf gebleven ben. Als je echt een rol speel als docent, ver van jezelf afstaat, dan val je door de mand, is mijn overtuiging."

Schaatsen en André Kuipers
Uit wat ze vertelt over haar manier van lesgeven blijkt overduidelijk dat 'dicht bij zichzelf blijven' voor Resie geen probleem is. "Ik ben dol op schaatsen, en ik weet nog dat we een keer met z'n allen op vrijdagmiddag naar een belangrijke schaatswedstrijd hebben gekeken. Eigenlijk omdat ik die wedstrijd niet wilde missen, maar de kinderen vonden het geweldig!" Ook keek ze met klassen naar de lancering van de ruimtevlucht van André Kuipers. Ze gaf Nederlands en Duits, maar het kon maar zo zijn dat er een hele les gepraat werd over een belangrijke actualiteit. "Ik ben ook wel eens met een klas op pad geweest door Dinxperlo. Dan liet ik ze alle Dinxperse plekjes zien die een relatie hebben met WOII en de Jodenvervolging. Want je moet de geschiedenis kennen om het 'nu' te snappen. En ik heb altijd gezien dat dat soort informatie door de kinderen goed wordt opgepakt. Veel van mijn oud-leerlingen herinneren zich dat soort lessen juist het best."

De leerling van nu is niet wezenlijk anders dan die uit het begin van haar carrière, vindt Resie. "Maar de omstandigheden waarin ze opgroeien zijn wel anders, want de maatschappij is wel veranderd. Kinderen van nu hebben zo ongeveer de hele wereld in hun broekzak, en ze weten 'alles van de wereld maar weinig van dichtbij huis'. Wij zijn er als docenten om dat samen te brengen, en te zorgen dat ze ook zien wat er dichtbij huis belangrijk is. Wij zijn niet voor niets onder'wijzer': we moeten onze leerlingen 'wijzer' maken. En dat maakt het vak zo leuk!"

Fijne collega's
Resie is vol lof over Schaersvoorde Dinxperlo en het team waarmee ze de lessen en de school vorm gaf. "Ik heb altijd fijne collega's gehad, waarmee het heerlijk samenwerken was. Er wordt tegenwoordig vaak gesproken over 'passend', 'gepersonaliseerd' onderwijs. Onderwijs dat wordt vormgegeven per leerling. Vóór die term werd uitgevonden, dat etiketje erop werd geplakt, deden we dat al lang op deze school. We keken altijd al samen hoe we elke leerling zo goed mogelijk en met een diploma als afsluiting door deze school heen konden helpen."

Bizarre periode
Op de vraag of ze de afgelopen tijd vaak heeft stilgestaan bij het naderend afscheid van de school, antwoordt ze ontkennend. "Deze laatste periode was natuurlijk bizar, door de coronacrisis. Maar leerzaam ook, hoor! We hadden hier in de tweede week van de lockdown de online lessen al voor elkaar. En het was voor mij een openbaring hoe goed dat ging, en hoe goed de leerlingen daarmee omgingen. Toen kwam wat ik 'hybride' lesgeven noem: een deel van de leerlingen was dan thuis, het andere deel op school. Dat vergde weer heel veel denkwerk en aanpassingen, en vervolgens kwam weer het 'gewone' lesgeven: alle leerlingen weer op school. Maar ook dat vergde denkwerk, in verband met de coronaregels. Dus ik had eigenlijk geen tijd om stil te staan bij het stoppen. Er was zat te doen. Pas dinsdag (7 juli, red.) werd ik er mee geconfronteerd. Toen was de diploma-uitreiking. Hebben we mooi kunnen regelen, lekker buiten. En dan schrijf ik altijd een paar dingetjes op, om de geslaagden toe te spreken. Toen bedacht ik me opeens: dit was de laatste keer ... Maar ik kijk er naar uit. Ik kan straks mijn dagritme aanpassen naar dat van mijn man. Dat liep nu wel erg uiteen. Eerst is het vakantie. Aan die zes weken vrij in de zomer was ik natuurlijk al lang gewend. Maar het verschil is dat ik straks vrij ben. Kan doen wat ik wil op het moment dat ik wil. Wat dat ook is. Daar kijk ik best naar uit."

Als we afscheid nemen, vertel ik haar dat Frank Vinkenvleugel morgen (vrijdag; dit gesprek was op donderdagmiddag; LtW) een foto komt maken, beginnen haar ogen te glimmen. "Ik weet niet wat er morgen gebeurt! Vanmiddag had ik een eerste klas. Ik zei aan het einde van de les: "Ik zie jullie morgen, hè?" Voor een les, dacht ik. Maar toen verklapte een leerling: "Oh ja mevrouw, dat klopt. Maar dan moeten we allemaal naar lokaal 10, dat is wel gek ..." Dus wat me te wachten staat weet ik nog niet!"

Een ding staat vast: Schaersvoorde Dinxperlo neemt afscheid van een fijne docent en een geweldige vrouw.