'Lang leven is gemakkelijker dan oud worden'

Oudste tweeling van Dinxperlo wordt 90 jaar

DINXPERLO - Henk en Jan Boland hopen op 28 juli hun negentigste verjaardag te mogen vieren. Beiden tegelijk, want het gaat hier om een tweeling, en misschien zelfs wel om de oudste tweeling van Dinxperlo. Samen worden ze maar liefst 180 jaar en dat is zeker een reden om de beide heren eens in het zonnetje te zetten.Als ik vraag hoe ik de beide heren mag aanspreken komt er al snel het antwoord dat ze gewoon met Henk en Jan willen worden aangesproken, want “mijnheer doar doen wi’j niet an”, aldus Jan.

Door Waltraud Wensink

Op dit moment woont Jan Boland zelfstandig in de Spoorstraat en Henk en zijn vrouw Mina wonen nog zelfstandig aan de Welinkweg. Zowel Henk als Jan krijgen wel enige hulp van onder andere Sensire en/of hun ‘mantelzorgers maar redden zich nog prima. Jan: ”Toen ze vanmorgen van de zorg kwamen, waren ze verbaasd dat ik al aangekleed was. Ik heb het vanochtend grotendeels zelf gedaan omdat ik op tijd klaar wilde zijn voor dit interview. Het heeft me wel de nodige tijd en moeite gekost maar het is uiteindelijk gelukt.” Henk:” ja, ik probeer ook nog veel zelf te doen maar ik kan je wel zeggen dat ik daarna bekaf ben, maar we doen het gewoon 'kalm an want we’j hebt toch tied zat'", lachen de heren.

Jan is onlangs een tijdje wezen revalideren in Terborg bij Antonia nadat hij lelijk was gevallen en zijn heup had gebroken. Hij is nu sinds drie weken weer thuis en hoopt dat het weer goed komt. ”Mijn doel is om uiteindelijk weer tweehonderd meter te kunnen lopen en dan ‘loshandig’ en zonder rollator”, zegt Jan. En echt, het verdient alle lof als je ziet hoe goed en vlot dat het nu alweer gaat, al kan voor Jan het herstel niet snel genoeg gaan.

Een gulden betalen in plaats van geld verdienen
Jan en Henk zijn op 28 juli 1930 geboren. Henk: ”In die tijd zijn er best wel veel tweelingen geboren dus dat was niet zo heel erg bijzonder. Wij hadden er in ieder geval ook een aantal bij ons in de klas zitten maar of iedereen daar nog van leeft weet ik niet.” De namen van de tweelingen worden in een rap tempo opgenoemd waarbij Mina, de vrouw van Henk ook haar steentje bijdraagt. Aan het lange termijngeheugen mankeert tot dusver niks. Tot aan de Mulo hebben de beide broers bij elkaar in de klas gezeten en daarna gingen ze beiden hun eigen weg.

De ouders van Jan en Henk hadden een kruidenierszaak in Dinxperlo en waren eigenlijk altijd druk met de winkel. De jongens moesten zich ook veelal zelf vermaken. Henk wilde liever niet in de winkel van zijn ouders werken. Henk: ”Na de eerste klas van de Mulo had ik de neus er al van vol. Ik was liever naar de ambachtsschool gegaan en ben toen in 1946 als leerling- meubelmaker gaan werken. Het was bijzonder want dat was in de tijd dat je nog een gulden mee moest brengen naar het werk. Je leerde immers wat en daar moest je voor betalen in plaats van dat je er iets mee verdiende. Ik kreeg wel een ‘ziekenfonds-couponnetje’, dat dan wel weer.

Kruidenier
Jan ging echter wel de kruidenierswinkel in. ”Ik moest daar echter wel met de trein voor naar Utrecht en moest dan in de kost. Ik kreeg daar drie maanden een heuse ‘kruideniersopleiding’. Ja ja, dat was niet kinderachtig”, lacht hij. Hij heeft de zaak later ook overgenomen van zijn ouders maar weer een tijd later in verband met heupproblemen de zaak doorverkocht. Jan: "Ik ben toen nog 25 jaar boekhouder geweest bij Klompenhouwer, en dan bedoel ik ook echt op de dag af precies 25 jaar. Voor de vakantie kreeg ik van Harrie Boland te horen dat ik na de vakantie niet meer hoefde te werken en dat ik met verlof kon, maar ik stond er op om na mijn vakantie nog een week terug te mogen komen om zo precies aan die 25 jaar te komen.”

Harde werkers
Henk heeft een lange lijst van werkgevers waar hij gewerkt heeft. Ook hij heeft na zijn opleiding tot meubelmaker een tijd gewerkt bij Klompenhouwer. Daarna bij ten Brinke/Bribus, en ook nog bij Westerveld Nederlof. Henk: ”Telkens maar een paar jaar en dan viel me het dak alweer op de kop. Ik kon dat niet, en voelde me opgesloten en moest van me af kunnen kijken. Zo kwam het dat ik postbode werd en dat ging harstikke goed. Ik heb dat dertig jaar gedaan. Ook ben ik nog 22 jaar koster geweest en samen met mijn vrouw volbracht ik die taak.” Mina steunt hem waar ze kan en ook nu weet ze de heren erg goed bij te springen als de heren even afdwalen. Henk was ook nog commandant bij de brandweer en heeft zelfs een koninklijke onderscheiding gehad, en wat te denken van zijn betrokkenheid bij Psalm 150?

Nageslacht
Zowel Henk als Jan hebben een bewogen leven gehad. Jan kreeg samen met zijn vrouw Gerda twee kinderen, vier kleinkinderen en drie achterkleinkinderen. Helaas is zijn vrouw Gerda hem dertien jaar geleden ontvallen. Hij laat de grote foto van haar zien die hij zichtbaar koestert. Jan: ”Ik heb Gerda ontmoet op de boerderij bij een van de kameraden waar we altijd mee omgingen op het Aaldershuus. Ik ben altijd bij haar gebleven. Ze was de eerste én de beste." Henk en zijn vrouw kregen vier kinderen, negen kleinkinderen en 5 achterkleinkinderen. Mina werd destijds bij een feestje op de Kalverweidendijk uitgenodigd bij Schwiening en kwam uit de buurt. Dat was toch wel heel handig voor Henk. Ze zijn tot op de dag van vandaag bij elkaar gebleven.
Jan vertelt dat hij ook nog grootouder is van een kleinkind dat geen ‘echte’ familie is, maar aangezien er voor dat kindje geen grootouder in beeld was, hebben ze hem gevraagd en daar is hij trots op.

Verschil in karakter
Het verschil in beide heren zit hem in het feit dat Henk een ‘Boland’ is en Jan een ‘Overbeek’ menen de heren. “We zijn een twee-eiige tweeling en we verschillen nogal in karakter", geeft Jan aan. “Ik ben optimistischer. denk ik. Alhoewel, dat denk ik niet, maar dat weet ik wel zeker.” Henk: ”En ik meer het perfectionistische type. Bij mij moet het allemaal kloppen en in orde zijn en daar ben ik secuur in.” Jan: ”Ik zie het allemaal wat luchtiger dan mijn broer. 'Als iets niet kan, dan moj’ de kan d’r moar noast zetten'. Ik leg me sneller bij iets neer als er iets gebeurt en denk dan, tja, het is niet anders en we moeten weer door."

Er wordt een foto bij gehaald van de beide jongens waar ze beiden met een mooie stropdas en witte blouse te zien zijn. En inderdaad, zelfs op de foto is zichtbaar dat de houding van Henk net is strakker is en dat de stropdas en de kraag strakker zitten dan bij Jan. "Ook als er ruzie was of als er ergens iets aan de hand was, dan liep draaide ik me liever om dan dat ik me er mee ging bemoeien", zegt Jan. "Ruzie hebben wij nooit en ook niet gehad."

Gezien hun leeftijd hebben beide mannen heel wat ontwikkelingen meegemaakt. De oorlog, de eerste auto’s in het dorp en tv, de video en dvd, de computer, mobiele telefoon en noem maar op. De heren hebben zich hier dapper doorheen geslagen en gaan zelfs mee in de huidige ontwikkelingen. Ze hebben internet, een laptop en houden het nieuws nog nauwlettend in de gaten. Henk maakt iedere dag nog een kruiswoordraadsel in de krant .Zijn bankzaken doet hij echter niet op de computer, dat vertrouwt hij (zichzelf) niet toe. Facebook is ook bekend bij de heren en Henk kan zich nog wel eens storen aan de domme uitspraken die worden gedaan. “Sommige dingen horen niet in de openbaarheid en houd je voor je”, zegt hij.

Niet meer samen de tuin doen
Door de jaren heen zijn veel mensen weggevallen en kennen ze in Dinxperlo steeds minder nieuwe mensen. Vanwege hun goede geheugen worden de heren nog wel eens benaderd voor oude foto’s om te benoemen wie en wat er op staat. ”Op dit moment verveel ik me nog wel eens ‘te bastend’ ”, geeft Jan aan. "Ik durf nog niet zo veel en pas nog een beetje op met wat ik doe. Ik heb een scootmobiel waar ik nog aan moet wennen want mijn reactievermogen is nog een beetje traag, maar ik wil dat zeker weer oppakken en er weer op uit gaan.”
“Wij werkten altijd graag in de tuin met z’n beiden”, geeft Henk aan, "maar dat lukt ons helaas niet meer, en dat vind ik nog wel eens het moeilijke van ouder worden, dat sommige dingen niet meer kunnen."

Geen geheim recept
Hoe word je nou 90, is de vraag. Hebben Jan en Henk zo ontzettend gezond geleefd, nooit gerookt en zo ontzettend veel gesport? Er wordt gelachen, en Jan zegt: ”Ik heb gerookt als een ketter maar was er wel van de een op andere dag van af. Dat had ook wel te maken met het feit dat ze de peuken bij mij hebben weggehaald. Na een vijfvoudige bypass was het roken natuurlijk uit den boze en hebben mijn vrouw en kleindochter alles weggehaald. Er lag geen asbak meer, geen aansteker meer, alles was weg. Ik heb alles afgezocht omdat ik ervan overtuigd was dat er nog ergens een peukje verstopt lag, maar dat was niet zo. Dus ben ik van de een op andere dag gestopt.” Henk verging het al net zo. Henk: ”Ik was vergeten sigaretten te halen en aangezien het de volgende dag zondag was, kon ik er geen kopen. En zo kon ik ook van de een op andere dag stoppen.” En bewegen? Henk: ”We zijn een tijdje naar de gymnastiek geweest in onze jonge jaren maar daar heb je dan ook alles mee gezegd en voor Jan moet het al heel erg mooi weer zijn voordat je hem buiten in beweging krijgt, dat is een echte zonliefhebber.” Dus echt een geheim recept voor de hoge leeftijd hebben de heren niet. Wel geven ze aan dat ‘lang leven gemakkelijker is dan oud worden'. Want oud worden brengt nog wel eens de nodige nadelen met zich mee.

Maar zowel Henk als zijn vrouw Mina, en Jan mogen zich gelukkig prijzen dat ze nog goed bij de tijd zijn en op de steun kunnen rekenen van de familie die de nodige mantelzorgtaken op zich neemt. En juist dát is zo belangrijk, vinden ze, omdat ze daardoor nog steeds zelfstandig kunnen wonen.
Tenslotte, een kenmerkende gebeurtenis bij het fotomoment in de tuin. Henk was nog druk bezig met het afvegen van spinnenweb van de stoel, want 'wi'j mot d'r wal netjes bi'j zitten'. Jan daarentegen zat al lang en breed en vroeg zich af of het de fotograaf nog voor ’t duuster’ zou lukken om een plaatje te schieten...
Leuk, het gesprek met die beide broers met de nodige humor die nog volop in het leven staan ondanks het feit dat het niet altijd even gemakkelijk is. Tijdens het opstaan heeft Jan een beetje moeite maar wordt letterlijk door zijn broer in de kraag gepakt en staat zo weer vlot rechtop. Het team van De Band wenst Henk en Jan een hele fijne verjaardag samen met hun familie en wie weet, hebben we over tien jaar wel een 100-jarige tweeling in Dinxperlo.