Ada Boland op de rode loper. Foto: Frank Vinkenvleugel
Ada Boland op de rode loper. Foto: Frank Vinkenvleugel

Ada Boland uitgezwaaid na 46 jaar Dr Jenny

Algemeen

DINXPERLO - Donderdag 26 november was de laatste werkdag van Ada Boland. Zij was vanaf haar zeventiende bijna 47 jaar lang onlosmakelijk verbonden met Dr. Jenny. Ondanks dat er geen groot en openbaar afscheidsfeest mogelijk was, regelden haar collega's toch een zo feestelijk mogelijke invulling van Ada's laatste 'werk'dag, om de altijd bescheiden en door zowel collega's als bewoners zeer gewaardeerde Ada Boland het zo verdiende grootse afscheid te geven.

Door Lydia ter Welle

Het begint allemaal 's morgens. Ada moet om 09.00 uur klaar zitten, zo is haar verteld. "Ik had mijn man al gevraagd of het goed was dat ik 's middags, als ik weer terug was, even bij hem op kantoor langs zou komen. Om mijn verhaal van de laatste werkdag te vertellen. Want ik dacht: 'hij mag er niet bij zijn, vanwege de coronaregels, en mijn moeder Doortje ook niet, jammer genoeg. En ik wist wel zeker dat ik het nodig zou hebben om mijn ervaringen van de dag te delen", vertelt Ada. Om ongeveer 09.00 uur rijdt Wim Sletterink, locatiedirecteur van Careaz Dr. Jenny, voor, met het versierde Careaz-busje. Hij brengt Ada voor haar laatste 'werk'-dag naar Dr. Jenny. Aan de Veensgracht is de entree versierd, en ligt de rode loper ("Ik weet nog dat ik die in overleg met de gastvrouwen heb aangeschaft, om bijvoorbeeld jubilarissen met cachet te kunnen ontvangen") uitgerold voor haar. Als Ada arriveert, ziet ze tot haar grote verrassing en genoegen haar man John en haar moeder Doortje tussen de collega's staan die haar met applaus ontvangen.

Na een feestelijke koffiepauze, met een toespraak van Wim Sletterink, waarin de loopbaan van Ada uit de doeken wordt gedaan, volgt het interview met deze krant. Ada is dan al helemaal onder de indruk van alles wat er geregeld is voor deze dag. "Prachtig! En zo fijn dat mijn moeder en John er bij kunnen zijn!", zegt ze.

Veel veranderd
Terugkijkend op haar carrière bij Dr. Jenny spreekt Ada vooral vaak dankbaarheid uit voor alle kansen die ze kreeg om zich te ontwikkelen in haar werk, en om dat werk te doen, samen met zoveel fijne collega's. "De zorg is erg veranderd. Toen ik begon, kwamen mensen hier wonen omdat ze het gemakkelijker wilden krijgen. Zo van: 'ik heb mijn hele leven hard gewerkt, nu heb ik pensioen, en nu ga ik genieten van mijn oude dag'. Daar hoorde toen bij dat je ging wonen in een tehuis, waar je natje en je droogje werden verzorgd. Heel anders dan nu: nu kom je alleen in aanmerking voor een plek als je een (zorg-)indicatie hebt", legt Ada uit, lachend: "Ik weet nog dat er iemand bij ons kwam wonen, die kwam op de fiets naar Dr. Jenny, met de koffer met spullen achterop!" Moeder Doortje Boland vult aan: "Ja, en er was toch ook iemand die hier woonde en 'uit werken' ging?", waarop Ada uitlegt dat er in die jaren inderdaad een bewoonster was die wekelijks naar haar zus in Varsseveld fietste, om daar te 'poetsen'.

Alle herinneringen leveren regelmatig een lach op, maar tonen ook de grote verschillen tussen toen en nu. "Wij, als medewerkers, poetsten wat af. En we deden van alles, wat er maar gebeuren moest, of dat nou in de keuken, de linnenkamer of in de schoonmaak was. Er was toen nog amper sprake van zorg verlenen aan bewoners, gewoon omdat de mensen dat (nog) niet nodig hadden", vertelt Ada. "Maar ook dat veranderde langzaam: mensen die hier woonden, werden ook ouder en kregen meer behoefte aan zorg. Dat veranderde in de loop der jaren." Zo moest er op een gegeven moment ook een verpleegafdeling worden opgezet. “En alle regels die er zijn, op het gebied van de zorg, maar ook van hygiëne, en op administratief gebied, die hebben me best eens een slapeloze nacht bezorgd. Dan dacht ik: ‘hoe moet ik dat nu weer inpassen?’. Maar ik ben ervan overtuigd dat we altijd de goede weg kozen, dankzij de collegialiteit, en dankzij het feit dat Dr. Jenny dat kleinschalige karakter altijd heeft behouden. Dat past bij mij, bij mijn collega’s, bij de bewoners en bij Dinxperlo.”

Wens van bewoner centraal
De grootste - en wat Ada betreft belangrijkste - verandering in de manier waarop de zorg verleend wordt. "Nu staat in de zorgverlening de wens en de behoefte van elke bewoner centraal. Bijvoorbeeld: toen ik begon, kwamen we eens per week op een moment dat het ons schikte, bewoners ophalen voor de wekelijkse douchebeurt. Dan moesten ze gewoon in bad, ook al waren ze iets anders aan het doen. Nu bekijken we samen met de bewoners welke zorg en welke hulp ze nodig hebben, en op welk moment. Dat vind ik een heel fijne omslag. Want ik vind dat iedereen recht heeft op zijn eigen invulling aan zijn leven. Het mag nooit zo zijn dat je die zeggenschap kwijt raakt omdat je zorg nodig hebt. Het is aan de zorgverleners om zich aan te passen, en vanuit de wensen van de bewoner de zorg in te richten." Die zorg voor het welzijn van de ander, zorg met het hart, komt telkens terug in wat Ada vertelt over haar werk bij Dr. Jenny. Bij haar werk als teamleider staat altijd de mens centraal. Haar man John: "Dat is 'de aard van het beestje'. Ze cijfert altijd zichzelf weg, stelt zich altijd behulpzaam op. Een mooie eigenschap die er volgens mij toe bijdraagt dat er nu zoveel mensen zijn die met warmte over Ada spreken. En terecht, vind ik."

Na het interview is het tijd voor de lunch, samen met enkele collega’s die ook al heel lang in dienst. Tijdens de lunch wordt Ada toegesproken door Lidy Vennegoor (raad van bestuur van Careaz); die haar bedankt voor haar inzet, voor bewoners, medewerkers en vrijwilligers. Ze typeert Ada als iemand die de mens centraal zet en een belangrijke rol heeft gehad binnen de organisatie. Ook komen alle collega's die op dat moment aan het werk zijn, even langs om haar persoonlijk gedag te zeggen.

Dan volgt via Zoom (een videobeldienst) contact met vele collega's die deze dag niet aanwezig kunnen zijn, maar hun geliefde collega toch even iets willen zeggen. Verder genieten Ada, John en moeder Doortje van een film van een uur, in elkaar gezet door collega's, met daarin herinneringen en berichtjes van collega’s opgenomen, maar ook door collega's nagespeelde scènes op verschillende plekken in Dr. Jenny. Het filmpje levert veel herkenbare en humoristische momenten op voor Ada, en een mooi videodocument als herinnering aan haar tijd bij Dr. Jenny.

Om 15.30 uur wordt iedereen verzocht om naar het terras van Dr. Jenny te gaan. Daar mag Ada een bord onthullen, omdat het terras sinds deze dag een naam heeft. Op het bordje staat : Ada Boland terras, hart voor mensen in Careaz Dr. Jenny, werkzaam 1974 – 2020. Dat wordt gevierd met champagne. Ada is zichtbaar geroerd. Daarna volgt opnieuw een Zoom-bijeenkomst, nu met oud-collega's en met de bestuurder van Careaz. Vele herinneringen worden opgehaald, waarbij eens te meer blijkt hoe sterk de zorg in de loop der jaren veranderd is.

Tegen half zes wordt Ada uitgezwaaid door haar collega's, die een erehaag vormden in de hal. Buiten blijken ook nog veel collega's klaar te staan om Ada uit te zwaaien, letterlijk: vanuit de ramen, met lakens! Eenmaal thuisgebracht sluiten Ada en John de dag af met een diner, dat hen thuis wordt aangeboden en geserveerd. Zo komt er een einde aan een prachtige, emotievolle en grootse laatste werkdag van Ada Boland. Volgens Ada een dag om nooit te vergeten, en ze is iedereen zeer erkentelijk voor dit prachtige afscheid. Ze sluit af: "Ik vertrek met een grote traan, hoor! Maar ook met grote trots dat ik al die jaren hier heb mogen werken!"

Ada bij het zojuist onthulde bordje op het terras, duidelijk geëmotioneerd. Foto: Frank Vinkenvleugel
Ada, haar moeder Doortje en haar man John heffen het glas champagne op de nieuwe naam voor het terras. Foto: Frank Vinkenvleugel
Het naambordje op het Ada Boland terras. Foto: Frank Vinkenvleugel

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant