Moedeloos?

Moedeloos?

Het zijn sombere tijden die we met ons allen doormaken. Velen voelen zich mat, moedeloos. Er zijn er weinig die zich daaraan kunnen onttrekken, de eindeloos lijkende coronacrisis legt een zware deken over onze samenleving. Ook ik ben wel eens vrolijker en energieker geweest. Elke keer putten we hoop uit goede berichten over vaccinaties, uit het teruglopen van de aantallen en het verlichten van de beschermingsmaatregelen. Maar het coronavirus geeft zich nog niet gewonnen en lijkt nauwelijks klein te krijgen. Velen lijden ook onder de verzuring en verbittering in de samenleving. Mensen verschillen van mening, maar het lijkt wel of we steeds meer moeite hebben om daarmee om te gaan. Geven we elkaar ruimte om eigen afwegingen te maken, respecteren we elkaars beweegredenen? Zijn we bereid om samen offers te brengen, bereid om elkaar te ontzien, iets van onze vrijheid in te leveren voor de ander(en)? Het sombere weer tenslotte helpt ook niet mee, tegen vijf uur sluiten we de gordijnen en moeten we onszelf vermaken. Om moedeloos van te worden.

De zorgsector staat zwaar onder druk met 3.000 coronapatiënten in het ziekenhuis. Ook de thuiszorg heeft het zwaar met een hoog ziekteverzuim en al die extra coronapatiënten. We zijn als gemeente(n) al bezig met het voorbereiden van noodmaatregelen voor als de thuiszorg het werk niet aankan. We moeten er rekening mee houden dat de verleende zorg beperkt wordt tot noodzakelijke handelingen. En dat er nog meer een beroep wordt gedaan op mantelzorgers en mogelijk ook op vrijwilligers. Onze welzijnsstichting Figulus zal de inzet van vrijwilligers dan coördineren. Kent u mensen die thuiszorg ontvangen, kijk dan eens of u hen ergens mee kunt helpen, zou ik willen vragen.

Van huis-uit kreeg ik mee ‘moed verloren, al verloren’, en ‘niet bij de pakken neerzitten’. Hoe begrijpelijk ook als je bedrijf of vereniging vroeg dicht moet, als je weinig bezoek ontvangt, het heeft geen zin om bij de pakken te gaan neerzitten. We zullen door moeten, net zoals vorige generaties door crises heen gekomen zijn. Denk aan de economische crises waarin honderdduizenden mensen hun baan verloren en de waarde van woningen en aandelen fors kelderde. En aan WOII waar maar geen einde aan leek te komen, vijf jaar uitkijken naar de bevrijding. En toch veerden mensen weer op, wist Dinxperlo uit de puinhopen te herrijzen, net als Doetinchem en Rotterdam. Gehavend en met littekens vonden ze nieuwe energie en levensmoed en sloegen samen de hand aan de Wederopbouw-ploeg.

We komen hier doorheen en dan zullen we nog wel eens terugdenken aan die bizarre en barre tijd. Aan het verlies van mensenlevens, aan zorgen en nood, maar ook aan de veerkracht en de saamhorigheid die er vaak ook is. De boosterprik gaat ons weer wat verder helpen het virus terug te dringen, ook in onze gemeente zijn de eerste honderden al gezet. Het aantal besmettingen loopt weer iets terug en dan is het wachten tot ook de ziekenhuisopnames gaan dalen. We gaan een donkere winter in, zonder al te veel feestelijkheden. Maar daarna wordt het weer lente en zullen de akkerranden weer in bloei staan. Moe en mat? Ja hoor, af en toe, dat mag en deel dat ook met elkaar. Moedeloos? Nee, we komen hier samen doorheen!