Onwies mooi feest met een ‘rouwrand’

DINXPERLO - Een afscheidsreünie van Schaersvoorde Dinxperlo was ‘onwies’ gezellig, met een rouwrandje. Onwies gezellig omdat de band Onwies er een feest van maakte en het rouwrandje omdat het helaas het einde betekent van Schaersvoorde Dinxperlo.

Door Waltraud Wensink

Het was een feest van herkenning van oud- leerlingen, maar ook van de nieuwere generaties. Kosten nog moeite werden gespaard om er een knallend afscheid van te maken. Door de rode loper met een mooie ballonnenboog voelde iedereen zich meer dan welkom op zijn of haar (oude) school. De officiële opening werd gedaan door rector Laurien Crump en locatieleider Elroy Belterman. Daarna ging iedereen los om een ‘onwies’ mooi afscheid van deze school in Dinxperlo te nemen.
Een feest van herkenning vooral van alle oud-leerlingen die op de uitnodiging waren ingegaan. In de gangen hingen de pasfoto’s van alle leerlingen van de afgelopen jaren en het leek alsof het nog maar pas geleden was.
Elke Koskamp is met vriendinnen van toen naar de reünie gekomen en zegt: ”Als ik naar de foto’s kijk, lijkt het nog maar een paar jaar terug in mijn beleving, maar in werkelijkheid is het al veertig jaar geleden.”
Ariën ten Haaken is samen met zijn grote mavo-liefde ook naar de reünie gekomen. “Ik heb speciaal voor Juliette een jaartje over gedaan”, lacht hij. Het mooie is dat ze nu na veertig jaar nog steeds samen zijn en ook hun kinderen zijn hier naar school geweest.
En zo zie je veel ouders die samen met hun zoon of dochter naar de reünie zijn gekomen. Waarom werd trouwens Freek Diersen door de security naar buiten begeleid, vragen sommige mensen zich af?
Evy Heesen was benieuwd of ze nog oud-klasgenoten zou tegenkomen. “Ik ben van 1949 en heb er toch nog een paar ontmoet.”

‘Alles duurt
maor een
tied lang’

Er wordt gekeken naar foto’s, er wordt door lokalen gewandeld met ontzettend veel gelach, herinneringen en mooie verhalen. Henry Boland en Theo ter Horst staan gebogen over de fotoalbums. ”Wij waren de eersten van de nieuwe Mavo in 1968. Onze mooiste herinnering was de schoolreis naar Monschau met ons allen. Voor de heel jonge leerlingen is het allemaal nog niet zo lang geleden. Tom Messink en Kris Jansen kwamen uit de periode van eind ’99 en 2000.”
Wij vonden het met name een fijne school omdat het lekker dichtbij huis en erg gezellig, ook al was het maar voor twee jaar: we hebben het hier fijn gehad en hier is de basis gelegd.
Terwijl er in de aula door Resie Overgoor en Herman Hofs werd gesproken over rundvleessoep en stekelbaarsjes die een snoek werden, over de vergelijking van leerlingen met een volière vol wilde vogels die ze in vier jaar tam moesten maken, en bloementuinen en zaadjes die uitgroeiden tot iets moois, was de boodschap duidelijk.
In de gangen was het allemaal goed te horen door de luidsprekers. Hier op school is er in al die jaren een basis gelegd voor leerlingen die gevormd werden voor hetgeen ze later gingen of gaan doen. “Het was onze school, maor alles duurt moar een tied lang.”
Voor veel bezoekers was er sprake van een stukje weemoed. De jongeren hadden echter meer met het ‘feestje’ als met het ‘afscheid. Johnny Rijks: ”Wel jammer dat ik er van mijn klas niet veel tegenkom vanavond. Ook jammer dat veel leraren van die tijd er helaas niet meer zijn.”
Sam van Koot zat rond 2013 hier op school. “De basis is hier gelegd en ik heb inmiddels mijn examen Horeca achter de rug op de Cas Spijkers academie in Twente.”
Zelfs Joke Doornink, die 23 jaar lang de school heeft gepoetst en opgeruimd, heeft de moeite genomen om even naar de afscheidsreünie te komen. “Het is toch jammer dat het allemaal gaat stoppen.”
Dat vindt ook Loes Obbink. ”Ik had graag gezien dat mijn kleinzoon hier ook naar school had gekund.”
Maar er werd ook veel gelachen. ”Wat zien we er allemaal toch nog goed uit hè”, zegt Herm Jansen en de zwart-wit foto’s van een bepaalde generatie in klederdracht deden het erg goed voor de lachspieren.
Een ander lacht: “Ooh, wat vuul ik mien old als ik naor die jonkies kiek!” “Ach, dan mo-j naor het achterste lokaal gaon, daor bunt ze nog older.”
De pasfoto’s maakten inderdaad wat los. “Tjee, i’j hangt dr mien bi’j”, en een hoop gelach erachteraan.
Joyce Koenders en Lucas Gaalman (leraren) staan samen met een paar jonge leerlingen, die als het ware de laatste lichting zijn aan een statafel. Zelf zijn ze nog jong, maar worden door de leerlingen keurig met mijnheer en mevrouw aangesproken. Lucas: ”Als ik ze in de tent tegenkom, hoor ik ze wel eens ‘hey Lucas’ roepen, maar op school ben ik inderdaad mijnheer. Dit is een school waar ik als startend docent een plek heb gehad om te groeien. Ik heb hier meters gemaakt, waar ik op een andere school langer over gedaan zou hebben.”
Joyce: ”Ik heb veel oud-leerlingen gezien en het doet me goed dat die betrokkenheid nog steeds aanwezig is.”
De leerlingen zijn uitermate tevreden over hun en spreken alleen maar lof uit over mijnheer Gaalman en mevrouw Koenders.

Bedankt en ajuus
En dat siert deze mooie school, de kleinschaligheid, de ons-kent-ons cultuur, de betrokkenheid, de gezelligheid en toch ook een stuk wederzijds respect. Dat kunnen alle aanwezigen die deze afscheidsreünie hebben bezocht, beamen.
Het doek valt helaas voor Schaersvoorde Dinxperlo, maar herinneringen zijn gemaakt tijdens deze mooie tijd in Dinxperlo op school en bij deze onwies mooie afscheidsreunie.