Afbeelding

Column De Buitenstaander: Opa

Opinie

Mijn opa Evert kon knuffelen met zijn ogen. Als hij je een knipoog gaf, daalde er meteen rust en warmte in je lijfje. We speelden vaak Mens Erger Je Niet, en je kon je geen betere leermeester wensen dan Opa.
Hij had genoeg redenen om zich tot in lengte van dagen kapot te ergeren, maar hij was altijd lief. Door één bom had hij in de oorlog zowat zijn hele familie verloren. Hij bleek daarna indrukwekkend buigzaam, en heeft nog jarenlang menigeen met zijn grapjes en persoonlijkheid betoverd.
Opa Evert was ook een bijzondere eter: hij deed overal gele vla over. Op een dag zette hij voor het eerst voet binnen bij een Chinees restaurant, waar hij een bord nasi voorgezet kreeg. Zoiets had hij nog nooit gezien. Hij wenkte de ober en vroeg: ‘He-j ook gèle vla?’ ‘Sorry, wat zegt u? Gele vla?’ ‘Jao, veur d’rop te flatsen!’
Ik heb die tik ook. Maar dan met mayo. Mijn opa zat ook een keer, hongerig als een beer, in een chique restaurant. Toen hem, na afloop van het diner, werd gevraagd, hoe hij de karbonade had gevonden, antwoordde hij: ‘Gewoon, alle sla en gruunte an de kante ‘eschaoven, en doar lagge.’

Mien opa Èvert, den hef in de oorlog,
een gansen hoop verloren moar toch,
trouwden hi-j wat later een duutse deern.
Niet iedereen öm ‘m hen zag dat geern.

Kòlenschöppe as hände had den man,
moar a-j machteloos bunt, ‘wat he’j d’r dan an?
‘dachte, stoand bi-j de puinhöpe van zien huus,
want toen de bom viel waren ze allemoal tuus.

Nooit een verrot woord kwam d’r uut zien mond,
Soms mosse huulen, moar hi-j werd gin kwoajen hond.
Hi-j vond een Duutse vrouw met dri-j kleine kinder,
Godsgeschenk veur de eerlijke vinder.
Hi-j ligt now al joaren zélf onder een steen,
en as ik an ‘m denk, ja dan denk ik meteen:
‘Woar vandan, haalden hi-j de kracht?,
want hi-j hef toch woarachtig nog héél wat ‘elacht!

Soms denk ik wel ‘ns ...
Gelukkig willen wèn is óók een daad van verzet,
tegen ‘t hele pandemonium dat ow ‘t lèven belet.
Politici, millitairen, pauzen, goden, potentaten,
die an’t vals spöllen bunt met ow kaarten.
Veur mi-j isse een held, zoas Ghandi, Luther King,
Èvert met de pet, den deur Dante’s hel ging.
An de grond, nie gebrokken, völ minder, völ meer,
as een heerser d’r tussen, as een iezeren beer.
Ik wol da’k hem nog efkes kon zien,
zovölle te vroagen, of alleen grijnzen misschien.
Kwet wieters nix, k-heb dit verhaal geërfd,
want ‘tis as een brandend museum as een old mens sterft.

Mien ander’n opa, den vroor zich blauw,
in völs te dunne kleere op weg noar Moskou.
Toene tuus kwam was zien hof een zwartgeblakerd geraamte,
en in zien kop gin heroiëk, moar wél een hart vol schaamte.
Oma trouwden met Èvert noa de scheiding van eur man,
moar hoe dat precies ‘egoan is, doar we’k ‘t fijne nie van.
Op de laegere school nuumden sommigen mi-j mof.
Mien opa nuumden mi-j Gradesmann, en dát klonk wél tof.


Tekst: Rocco Ostermann

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant