Column De Buitenstaander: Andere tijden

Kent nog iemand het telefoonboek? Daar stond je naam, adres en telefoonnummer in.
Dan was je een knaapje van een jaar of 11, 12, én tot over je oren verliefd op ene Anne-Marleen van Wispelturen-Ravensteijn (import natuurlijk, want zo heten wij hier niet) en dan stond de naam van haar familie gewoon in dat telefoonboek. Dat boek was, na het rode boek van Sinterklaas, toch wel het gevalletje dat de meeste invloed had tijdens mijn vlegeljaren. Om kwartjes te ritselen, at ik beduidend minder ijs dan ik zou hebben gelust. Maar ja, de liefde he, die irrationele meesteres. Ik gooide het muntje in het apparaat, en wachtte, ‘tooooooeeet’, en als ik dan geluk had, dan pakte Anniebannie, zoals ik haar in mijn roze binnenwereld noemde, de hoorn zelf op en dan zei ik niets terug: ‘Met Anne-Marleen van Wispelturen-Ravensteijn.’ Ooooh, die stem. Zelfs door de telefoonhoorn, met die blikkerige vervorming, die haar zwoele stem een ietwat van haar warmte beroofde, zette ze me toch weer in vuur en vlam. ‘Hallo? Wie is daar?’ ‘Ja, lief prinsesje,’ dacht ik stilletjes, ‘ik hoor je wel, maar ik zeg lekker niets.....’

Tsjongejonge, ik wil het telefoonboek terug. (Schrijver van dit stukje pinkt traantje weg...) 

Dát waren gouden kindertijden, die ik zonder dat ik al teveel info bezat, zelf helemaal met mijn fantasieën kon inkleuren. Met die diepe kleuren van wasco! Ik kreeg er zelf vaak óók een kleurtje van. Ik had niks te verbergen, behalve dan dat ik dus hevig hoteldebotel op Anniebannie was.
In de klas echter viel mijn dromerige blik nogal op. Ik zweefde vlagenderwijs in slow motion door de hoge luchten, als een zeppelin, aangedreven door het vrolijke gefladder van kolonies bontgekleurde dag- en nachtvlinders. ‘Rocco! Waar ben je nu weer met je gedachten?’ zei de leraar dan streng. Ik keek de goede man lodderig aan: Ik was aan het paardrijden. In vol galop. Op een witte knol. Een schitterend dier! Ik was op weg naar de redding van een prinses. Kataklop, kataklop, daar kwam ridder Rocco aan … ‘ROCCO!! Een antwoord graag.’ ‘Euh? Paard, euh, goh, ja, niks.‘
Ik vraag me wel eens af wat ik allemaal zou hebben uitgevreten, als ik toen de technische snufjes tot mijn beschikking zou hebben gehad die tegenwoordig op elke smartphone staan. Dat zou geheid een aantal malen totaal ontspoord zijn en tal van verder goedbedoelde ongelukjes veroorzaakt hebben. Nee, ik denk hierbij helemaal niet aan Marc Overmars. Het zijn nu complexe, vreemde tijden, maar de seventies waren qua wonderbaarlijkheid ook niet mals. Hele hordes volwassenen keken met rode oortjes naar zogenaamde Tiroler films waarin mannen met snorren en vrolijke hoedjes op met een ladder over hun schouder door Tiroler dorpen sjoksten, en her en der bij raampjes naar binnen klommen alwaar zich struise ‘Fräuleintjes’ bevonden, die meer dan bereid waren tot een potje droog-copuleren.
Of onder invloed hiervan warenhuis Ratering toentertijd meer ladders heeft verkocht weet ik niet. Net als het telefoonboek, de kwartjestelefoon, is in 2024 Ratering ook verdwenen.

Nieuwe tijden breken aan.

Tekst: Rocco Ostermann