‘Het zal zo wezen motten’

DINXPERLO - Ruim 67 jaar heeft mevrouw Kerkhof-Elburg aan de Welinkweg in Dinxperlo gewoond. Nu is ze 93 jaar en sinds kort verhuisd naar een nieuwe plek bij Dr Jenny. Het bijzondere van dit verhaal is dat de afdeling waar ze woont ’t Welink heet, alsof het zo heeft moeten zijn.

Veel mensen kennen haar als oma Jet, ‘mevrouw’ vindt ze overbodig. Oma Jet is met haar 93 jaar nog een echt gezellig en bijdehand madammeke, zoals ze altijd al is geweest. Goed verzorgd, een mooi chique jurkje, een ketting met parelkralen en de haren keurig gekapt. Zelfs de pantoffeltjes die ze draagt hebben een chique uitstraling.

De huur was acht gulden in de maand
“Ik vind het hier fantastisch’, zegt oma Jet. ”Ik ken hier bijna iedereen en het eten is hartstikke goed. Ik zie anderen een half portie nemen, maar ik lust wel een bord vol, het smaakt me nog goed. Ik woon hier nog maar net, maar ik vind het echt prachtig.”
De kinderen zijn blij met het feit dat oma Jet het zo naar de zin heeft. Ze stond anderhalf jaar op de wachtlijst voor een plekje hier. “We zagen er best tegenop om haar te verhuizen na 67 jaar.”
Oma Jet vult aan: ”Wij waren de eersten die aan de Welinkweg kwamen wonen toentertijd. Ik weet het nog goed, de huur was acht gulden in de maand. Dat was in die tijd best wel duur en de mensen zeiden dan: ‘Het is zo duur, die kunnen zo alleen nog maar jam op brood doen’. En zo kwam de Welinkweg in de volksmond aan de naam ‘de Jamstraote’. Dochter Willy: ”Ze is ook de laatste van iedereen die nu weer vertrekt en ook nog in leven is.” ‘De laatste der Mohikanen’, wordt er gelachen.

Beste vliegerbouwers
In de Welinkweg hebben ze het altijd hartstikke fijn gehad, het was een fijne en hechte buurt. Vroeger werden er hele grote vliegers gemaakt, die tot ver in het dorp boven aan de hemel te zien waren. Dan wist de buurt dat de familie Kerkhof ook weer buiten was. Het waren de beste vliegerbouwers van de hele buurt. Jet: ”Ik bakte ook vaak patat voor de kinderen in de buurt en dat was in die tijd best bijzonder. Ik kreeg het vet en de puntzakjes van een zus die in Zelhem in een patatzaak werkte en de kinderen stonden aan de poort te wachten alsof ze het konden ruiken. Bij ons kon alles. Er werd ook regelmatig tafeltennis gespeeld achter het huis. Het was een mooie tijd. Wij waren een echte patatfamilie, zeg ik wel eens. Nu nog ben ik regelmatig te vinden in de cafetaria van mijn zoon Frits. Het recept van de Jägersaus is van mij, die heb ik altijd gemaakt. Ik heb mooie herinneringen aan die tijd, het leven is echter door de jaren heen totaal veranderd, zo gaat dat.”

Dat Jet Kerkhof zo lang zelfstandig heeft kunnen wonen, heeft ze mede aan haar familie te danken, die haar veel heeft geholpen en op sleeptouw heeft genomen, maar ook aan haar goede gezondheid. ”Ik heb eigenlijk nog nooit iets bijzonders gehad of in het ziekenhuis gelegen. Ja, wel een keer toen Willy en ik een ongeluk kregen, maar verder heb ik nooit iets gehad. Ik eet gezond, drink geen alcohol, snoep amper en rook vanaf mijn zestigste niet meer.”
Nu op latere leeftijd kreeg Oma Jet te kampen met een ischias en dan gaat het lopen niet echt geweldig meer. Het bieden van hulp viel de kinderen ook zwaarder en de keuze werd gemaakt om langzaamaan te denken om te verhuizen naar Dr. Jenny. Willy: “En toen kregen we na anderhalf jaar het bericht dat er een kamer vrij was. In tijd van een paar dagen was de verhuizing rond.”
De kinderen zijn super blij dat ze het naar de zin heeft op haar nieuwe plekje, dat is heel wat waard. Oma Jet vult aan: ”Ja, echt prachtig, de zorg is goed, en ik heb een mooi uitzicht op Milo en de Duitse bakker. Ik kan met de rollator overal naartoe en vind mijn weg hier wel. De ‘deerns’ die hier werken zijn allemaal even aardig en het ontbreekt me aan niets, je moet blij zijn dat ze je kunnen helpen. Toen we hier gingen kijken zagen we op de gang het bord met de naam van deze afdeling ’t Welink. We dachten gelijk: dit kan niet waar zijn, dit is echt voorbestemd, ‘het zal zo weazen motten’ en dat is toch fantastisch mooi.”

Mevrouw Jet Kerkhof- Elburg, 93 jaar, zo fit als een hoentje, goed bij de tijd en nog vol levenslust. Altijd op de Welinkweg gewoond en nu mag ze de komende tijd genieten van haar oude dag op afdeling ’t Welink in het Dr. Jenny, wat een unicum is dat.
Er zijn echter nog genoeg speciale dingen die ze hoopt mee te maken. Ze hoopt dan ook nog jaren van haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen te mogen genieten.