Jacqueline Lammers in uniform. Foto: Eigen foto
Jacqueline Lammers in uniform. Foto: Eigen foto

‘Je weet dat je een keer aan de beurt bent’

Algemeen

Op vredesmissie in Afghanistan

Door Karin Stronks 

DINXPERLO – In Barlo, langs ’t Villeken, op het terrein van de familie Veerbeek, is een expositie ingericht, er zijn portretten van 25 veteranen uit de gemeente Aalten te zien. Het Haarts Foto Collectief heeft veteranen gefotografeerd die in Nederlands Indië hebben gevochten en (oud) militairen die zijn uitgezonden naar vredesmissies in verschillende landen. Mannen en vrouwen die zich hebben ingezet voor de vrijheid van een ander, in een vreemd land. De tentoonstelling, die is opgezet in het kader van 75 jaar vrijheid, is te zien van april tot oktober. In deze krant komen enkele veteranen die hebben meegewerkt aan de expositie aan het woord. Hieronder vertelt Jacqueline Lammers (58) haar verhaal.

Het is mei 2009. Jacqueline is getrouwd en moeder van drie zonen als ze hoort dat ze uitgezonden gaat worden naar Afghanistan. Het alternatief is ontslag nemen. Ze werkt bij de Marechaussee, heeft het erg naar haar zin. Jacqueline haalt de herinnering op: “Het is de baan van mijn leven. Ik dacht, en nu dan. Onze zoons waren achttien, vijftien en elf jaar oud. Omdat ik het niet eerlijk vond naar de organisatie toe om ontslag te nemen heb ik besloten om te gaan. Maar heb het er heel moeilijk mee gehad.” Het bericht over de missie van Jacqueline levert verschillende reacties op. “Bijvoorbeeld over hoe ik dat kan doen tegenover mijn kinderen. Dat wordt aan een man die op missie gaat niet gevraagd… Terwijl het voor mij absoluut niet makkelijk was. Maar ik voelde me verplicht tegenover de organisatie.” 

In uniform naar school
Er volgen speciale opleidingen voor Jacqueline om goed voorbereid te gaan. Ze gaat naar de school van haar jongste zoon. In uniform. Voor de klas vertelt ze wat er gaat gebeuren, wat ze gaat doen. “Ik heb de kinderen van de klas gevraagd of ze op Mike wilden letten.” Met een onrustig gevoel vertrekt Jacqueline. “Ondanks de voorbereidingen weet je niet waar je terecht komt, wat je te wachten staat.”

Taliban
Via Dubai, Verenigde Arabische Emiraten, waar ze overnacht in een militair kamp op vliegbasis Al Minhad, vliegt ze door naar Afghanistan, dit keer in een militair toestel. Ze arriveert in een kamp waar 28 000 militairen van verschillende nationaliteiten dienen. “De voertaal is Engels. De reden van onze aanwezigheid was om de Afghaanse regering te steunen tegen de taliban, een islamitische beweging die grote delen van het land beheerste. Mijn taak was een administratieve, ik hield bij hoeveel Afghanen door ‘onze jongens in het veld’ werden opgepakt en waar ze werden ondergebracht.”

Ze leeft in een container die is ingericht als ‘kamer’. Zelfs in het kamp wordt ze begeleid door collega’s als ze na het werk naar haar verblijf gaat. Zestig keer maakt ze inslagen mee vanuit de bergen. “Dan ging het alarm en moesten we de schuilkelder in. Buiten het kamp gaan was niet toegestaan. Vrouwen hebben, onder het regime van de taliban, niets te vertellen. Nee, dat is niet altijd zo geweest, in de jaren ’70 en ’80 hadden vrouwen gelijke rechten in Afghanistan. De taliban denkt daar heel anders over.” 

Dertig man in één cel
Twee keer verlaat ze de militaire basis in Kandahar om gevangenissen te bezoeken. “In een Afghaanse gevangenis voelde ik me niet veilig. Er heerste een broeierige sfeer, mannen zaten gehurkt in de cellen, dertig man per cel. Ik val natuurlijk op, ben blond en vrouw. Ik heb m’n collega’s gevraagd of ze om me heen wilden blijven staan.” Jacqueline vervolgt: “De tweede keer bezochten we samen met Amerikanen een nieuwere gevangenis, die bevond zich op een VS basis in Bagram. Drie dagen later werd op deze gevangenis een aanslag gepleegd om gevangenen te bevrijden…”

In februari gaat ze voor twee weken naar huis, naar Dinxperlo. “Ja, inderdaad, dan moet je nog een keer afscheid nemen. Maar ik heb gezien dat het goed gaat thuis en ben met een veel geruster gevoel vertrokken daarna. Op 6 mei, de verjaardag van onze zoon, kwam ik terug. Ja, dat is wennen. We hebben het hier echt niet slecht! Als ik dan zag dat mensen bij de bakker probeerden voor te kruipen dacht ik, o ja, oké, zo gaat het hier…”  

Veteranendag
Ze werkt nog altijd bij de marechaussee, heeft een administratieve baan. “Ik loop er niet mee te koop, al ben ik trots op mijn uniform. Niet alle reacties zijn even positief, mensen kijken je na. Gelukkig heb ik niets naars overgehouden aan mijn uitzending. Ik doe wel jaarlijks mee met de Veteranendag, heb vijf keer meegelopen met het detachement. Altijd even indrukwekkend…”

Jacqueline Lammers. Foto: Eigen foto

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant