Vanaf een bankje

Langs het Pöppinkpad

Het is goed dat niet alleen de gemeente bankjes plaats. De keuze zou dan beperkter zijn. Hoewel ik eerder over het Pöppinkpad fietste, zag ik toen het opvallende bankje niet. Veel bankjes zijn groen of bruin, een felle kleur hebben ze zelden. Paars zou me opgevallen moeten zijn, want het is mijn favoriete kleur. 

Deze keer stopte ik onmiddellijk. Het bankje ligt in het gebied tussen Aalten, Bredevoort en Barlo. Op oude kaarten zie ik dit gebied aangeduid worden als Hollenberg. Ik dacht dat hiermee het gebied tussen de Hamelandroute, Bredevoortsestraatweg, Schulenkampweg en Tolhuisweg werd aangeduid. Daar staan nogal veel woningen en daardoor dat ik dacht dat Hollenberg de naam was van deze buitenwijk van het vestingstadje.

Het bankje staat in de buurt van het erf van een boerderij. Naast me valt meer paars op. Het is de hemelsleutel, een vetplant die vanuit tuinen is verwilderd en tegenwoordig overal in bermen is aan te treffen. Als deze plant bloeit zijn de bloemen roze. Als ze uitbloeien kleuren ze paars.

Aan de andere kant van het bankje ligt een houtwal langs de onverharde weg. Het bankje staat onder twee oudere eiken. In de houtwal zie ik eveneens een enkele oude eik staan. Met daartussen struiken als lijsterbes en jonge eiken begroeid met klimop. Een ‘echte’ houtwal is het overigens niet, want er is geen wal met aan weerszijden sloten. Als ik streng ben moet ik het een bomenrij met struiken noemen. Voor me is het landschap open. Ik bevind met hier aan de rand van dat grote essencomplex dat aan de noordkant van Aalten ligt. Er hebben hier meer houtwallen en bosjes gelegen. Die opmerking maak ik vaker, maar als ik op een bankje zit ben ik me nu eenmaal bewust van de veranderingen. Kleinschalig cultuurlandschap wil ik het hier niet meer noemen, maar coulisselandschap is het nog steeds.

Voor veel mensen zijn kleinschalig cultuurlandschap en coulisselandschap synoniemen. Zeker voor mensen die niet uit het gebied komen en het proberen te beschrijven. Als ik recht voor me uit kijk zie ik dat bomenrijen, houtwallen, een enkel bosje en de laanbeplanting van de Lichtenvoordsestraatweg als decorstukken in elkaar schuiven om één groene wand te vormen. Als je niet goed kijkt en er snel aan voorbij gaat is dat vast en zeker mooi. Iemand die grotere verwachtingen heeft van dat fameuze Oost-Achterhoekse landschap zal hier teleurgesteld zijn.