Telefoonboeklezingen
Het telefoonboek gaat verdwijnen. Dat was toch wel het meest schokkende bericht van de afgelopen week. Weer een papieren instituut dat sneuvelt in de moderne digitale wereld. Dat doet mij pijn, want ik ben verslaafd aan papier. Ik kan een krant niet lezen op de computer, ik kan een boek niet lezen op een schermpje en een toegezonden e-mail print ik eerst uit. Een reactie schrijf ik ook eerst op papier, voordat ik die overtyp en verstuur.
Gelukkig ben ik niet de enige die aan papier is gehecht. Daarom was ik altijd vol vertrouwen over de toekomst van de papieren krant en het papieren boek. Maar nu het telefoonboek wordt afgeschaft komen de twijfels. Is dat toch het begin van het einde? Dat telefoonboek raadpleegde ik vrijwel dagelijks. Ik heb weliswaar een notitieboekje met belangrijke telefoonnummers, dat ik onderweg wel eens inkijk. Maar thuis zoek ik een nummer altijd even op in het telefoonboek. Ik kan het dan niet laten om er in te bladeren. Ik geniet van de combinaties van namen, straten en plaatsnamen, die elke keer weer anders zijn en verhalen in me oproepen.
In de tijd dat ik een jonge geest had kon ik nog heel veel telefoonnummers onthouden. Toen was het telefoonboek minder belangrijk voor me. Tegenwoordig ken ik alleen nog mijn vaste telefoonnummer uit mijn hoofd. Dat van de mobiele telefoon moet ik altijd opzoeken. Het gebruik van het telefoonboek is daarom in de loop der jaren alleen maar toegenomen. Dat zal niet veranderen nu er geen nieuwe meer zal komen. Bijna iedereen die ik wel eens bel staat immers nog in dat boek.
Er zijn ook andere mooie herinneringen aan het telefoonboek. Lang geleden was het belangrijk voor me bij het vergroten van mijn kennis van planten. Elke nieuwe soort verzamelde ik en droogde die, waarna die in een boek werden geplakt. Herbarium noemden we dat vroeger. Daarbij ontdekte ik al snel dat een telefoonboek het meest geschikt was om de planten te drogen. Stapels had ik ervan in de jaren zeventig. Wat moeten al die telefoonboeken in de auto, mopperde mijn vader wel eens als we op vakantie gingen. Dat was vragen tegen beter weten in.
Hoe gaan we nu voorkomen dat het telefoonboek definitief vergeten wordt? Ik weet wel hoe. Ik ga de komende twintig jaar op tournee met mijn literaire telefoonboeklezingen. Ik zal dan van alles vertellen over de geschiedenis van de telefonie en vooral over het boek der boeken. Ik zal allerlei fraaie exemplaren laten zien en door de zaal met belangstellenden laten gaan. Ze mogen er in bladeren en ze mogen er aan ruiken. Maar vooral zal ik er uit voorlezen. Saai? Welnee. Een reeks namen, adressen en telefoonnummers is als poëzie. Ik zal ze op allerlei verschillende manieren voorlezen. Ook zullen er verhalen zijn die ik spontaan bedenk. Al die prachtige namen geven immers veel inspiratie. Bij elke lezing zal er ook gebeld worden met een bijzondere gast, die ik in het telefoonboek van de plaats waar ik ben uitgenodigd heb gevonden. Interesse? Zoek mijn nummer in het telefoonboek op en bel vooral.