Can I Come Over?
Marleen verkent het Verenigd Koninkrijk
Ik sta op het station. Te wachten op de bus. Vier rollators staan voor mij in de rij die zachtjes worden voortgeduwd door omaatjes met kromme ruggetjes. Ik schiet in de lach. Gut, waar kom ik nu toch terecht als dit de gemiddelde passagier is? Ik kijk nogmaals op het bordje of ik echt wel de juiste bus pak. 'Chepstow' staat op het bordje. Dat wordt mijn eerste bestemming in de UK. Het is ligt ergens in the middle of nowhere in het gebied van Wales.
Tekst en foto's: Marleen Hoftijzer
Titia en Pete wonen hier nu zo'n 2,5 jaar. En ik mag een vlog van ze maken voor één van mijn opdrachtgevers. Titia en Pete zouden goed passen in een aflevering van All you need is love. Ze leerden elkaar in Thailand kennen, waar Titia op dat moment woonde en Pete als reiziger het land verkende. Ze werden hoteldebotel verliefd. Met pijn in zijn hart besloot Pete verder te reizen, want tja, Australië stond al gepland. Eenmaal terug in Nederland ontdekte Titia dat haar huis niet compleet zou zijn zonder haar Pete. Dus pakte ze haar boeltje, inclusief hagelslag en pindakaas, en vertrok.
Hun huidige woning voelt nog niet helemaal als haar eigen thuis, vertelt Titia. "We huren dit huis, dus het is niet iets wat we samen hebben opgebouwd. Maar wie weet gaan we ooit samen terug naar Nederland om samen een thuis te creëren". Pete is een eigen business aan het opbouwen. Een kaashandel nog wel. Gesmolten kaas welteverstaan. Eigenlijk passen ze dus perfect bij elkaar. Een Nederlander met een Brit, die onze kaasgekte begrijpt.
Veel mist Titia niet van Nederland. Voornamelijk familie /vrienden en onze Nederlandse efficiëntie. Het valt me op hoeveel geëmigreerde Nederlanders ons georganiseerde landje missen. Zijn we juist niet altijd jaloers op de Spanjaarden en Italianen die nooit haast lijken hebben?
Als ik doorvraag wat Titia nog meer mist aan Nederland komt het fietsen aan bod. Pete kijkt me aan en begrijpt werkelijk niet waarom we daar zo gek op zijn. Waarom missen we toch zoiets dagelijkse wanneer we het niet hebben? Dus de volgende dat ik de fiets pak in de regen moet ik er toch maar dankbaar voor zijn. Straks ga ik het nog missen. Vanaf april vertrek ik namelijk naar Australië en Nieuw Zeeland. Ik geloof niet dat ze er fietspaden hebben. Na vier dagen pak ik mijn koffer en ben ik klaar voor de grote stad. London, here I come! Oja, ken je nog mensen die in Australië of Nieuw Zeeland wonen? Stuur dan een berichtje naar info@marleenhoftijzer.com. Bedankt!
