Can I Come Over?
Marleen 'couchsurft' in Londen
Na een heerlijk weekend op het Engelse platteland moet ik even wennen aan de hectiek van Londoe. Bij gebrek aan een slaapplek neem ik toch de gok om een aanbod via Couchsurfing aan te nemen. Vicky uit Pakistan. 24 jaar. Antropologie student. Houdt van filosoferen over aliens, 'far away galaxie'" en de dood staat er op zijn profiel. Echt iets voor mij lach ik mezelf toe. 'I'm here', stuur ik als ik een enorm flatgebouw binnenloop. Een beetje zenuwachtig wacht ik af.
Tekst en foto's: Marleen Hoftijzer
Een beetje ongemakkelijk begint hij het gesprek. Ik moet moeite doen om hem te verstaan en herken direct het welbekende knikje (bedoel je nou ja of nee) uit India, waar Vicky oorspronkelijk vandaan komt.
Hij heeft een sponsorship ontvangen en woont in hartje Londen in een prachtige studentenflat. Groot is zijn kamer niet, maar wel modern. In een klein hoekje ligt een piepdun matje op de grond. Ik krab mezelf achter mijn oren. Euhm, moet ik daar op slapen? Op zich ben ik inmiddels heel wat gewend. Ik heb zelfs op vliegvelden op harde bankjes geslapen. Maar ik voel mijn heupen al tegen stribbelen. "No, I will sleep there. In India we are used to that. You can sleep in my bed. Or if you're comfortable with that, we can sleep together in my bed." Euuhmmm, no thanks, reageer ik direct. Het zal niet de eerste keer zijn dat ik vanwege een dubbele agenda wordt uitgenodigd door mannen, dus ik blijf op mijn hoede.
Vicky vertelt mij onder het eten dat hij het erg moeilijk heeft gehad. Vorige maand zat hij nog in een depressie, een spirituele crisis, zoals hij het zelf noemt. Jarenlang streefde hij naar het verkrijgen van een beurs om in een wereldstad te mogen studeren. Een grote droom die eindelijk uit zou komen. Nu is hij hier, voelt hij zich verloren en mist hij thuis. Wekenlang zat hij alleen op zijn kamer.
Een vriend van Vicky tipte hem om te beginnen met mediteren en meer naar buiten te gaan. In Pakistan is het elke dag zonnig. Een winterdepressie kende Vicky niet. "Welcome to Europe", grap ik tegen hem. Snel pak ik mijn laptop erbij en open Google. "You have to buy this" en ik laat hem een energylamp zien. Ik vertel Vicky dat veel Nederlanders hier ook last van hebben en veel gepensioneerden hun huis in de winter achterlaten voor de Spaanse zon. Ik vertel Vicky over mijn eigen zoektocht naar huis. Of ik wel in Nederland wil blijven of niet, deels vanwege het klimaat. Hij snapt mijn keuze en we kijken naar buiten. Het regent weer.
Voor het slapen gaan vertelt hij nog dat hij geschokt was toen hij net in Londen arriveerde. "The people here looks like robots. Everyone is working super hard, only so you can buy stuff". Tja, ik kan hem geen ongelijk geven. Na een korte nacht (Vicky snurkt) neem ik afscheid. Ik geef nog een pak stroopwafels cadeau.
