Overal kandidaten
Verlangt u ook al intens naar donderdag? Dan zijn immers de gemeenteraadsverkiezingen achter de rug. De uitslagen zijn bekend en iedereen kan weer bezig gaan met zijn dagelijkse werk. De afgelopen dagen was het voor iedereen te koud om met plezier buiten te lopen. Maar wie zag je daar wel? Al die partijen met hun kleurtjes en attributen, die hoopten nog een stemmer met een pen of snoepje of flesje water te verleiden tot een volgende zonde.
Hoe ik dat weet? Ik heb last van de hinderlijke gewoonte dat ik soms kijk op Twitter en Facebook. In deze tijd zie je dan veel berichten voorbij komen van politieke partijen. Ze blijven bezig je aandacht te trekken met filmpjes, foto's, leuzen en andere onzin. Ik denk dan wel eens terug aan 30 jaar geleden, toen er alleen nog de papieren krant was en je als oppervlakkig geïnteresseerde burger niet al te veel hoefde mee te krijgen van de verkiezingscampagnetijd.
Daarom heb ik een week geleden tegen mezelf gezegd: het is goed geweest. Ik weet al wat ik op 21 maart ga stemmen. Ik hoef niet meer overtuigd te worden door alle politieke Jehova's in hun uniformen. Ik zou graag een week lang geen enkele kandidaat voor de gemeenteraadsverkiezingen meer willen zien. Ik wil alleen denken aan een mooie lente met aangename temperaturen die traditioneel op die verkiezingsdag begint.
Het voornemen was uitstekend, de uitvoering viel tegen. Als je vaak in een kleine gemeenschap als de gemeente Aalten komt is de kans groot dat je een van die 152 enthousiaste mensen tegenkomt, die allemaal een zetel in de gemeenteraad willen. Het zijn tenslotte allemaal lokale volksvertegenwoordigers. Uiteraard wilde ik even kijken op de beste markt van Nederland, maar in Dinxperlo stuitte ik wel op een gele brigade met Alex Walter voorop. Bij de Slingeplas waar ik vogels registreerde zag ik een opgewonden Gerrit Migchelbrink rennen. Terwijl ik door het Klooster reed fietste ik Henk Meerdink omver. Bij een bedrijfsbezoek zag ik zomaar Alexander van der Graaff binnenlopen.
In Dinxperlo zocht ik nog eens het kleinste kerkje op en zowaar, in de verte zag ik Freek Diersen lopen. Toen ik daarna richting Aaltense Goor ging zag ik een man naar me zwaaien. Pas vijf minuten later besefte ik dat het Johan Pennings was geweest. In de buurt van de watertoren trof ik Martin Veldhuizen met een meetlint. Hij was al bezig met het voorbereidende werk voor een fietspad. In Varsseveld kwam ik op weg naar een kledingzaak lijstduwer Willem Bruil tegen, die soms ook wel Henk Bruil wordt genoemd, omdat er mensen zijn die denken dat hij en Henk Meerdink dezelfde persoon zijn.
Niet dat ze dan meteen allemaal in de zendelingstand gaan, maar als ik ze ontmoet denk ik toch aan hun partij. Bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen ga ik daarom een maand lang naar het huisje van de herenboer uit Meddo in Småland. Dit jaar zou dat overigens niet geholpen hebben, want er hangt een mooie foto van zijn gezin met daarop zijn dochter Enneke. Ze is nu nog in de buurgemeente lijstduwer van de partij die in Aalten al zo lang de meeste stemmen haalt.