Marleen Hoftijzer in Australië

Het was altijd mijn droom om met mijn fotografie in het buitenland te werken. Reizen scherpt je intuïtie. En ik kan nu niet stoppen met glimlachen. Ik heb mijn droombaan gevonden. Binnen twee weken na aankomst in Australië had ik namelijk mijn eerste klus al te pakken. Het maken van films voor een tourorganisatie. Een week later werd ik ingevlogen naar Adelaide. Het startpunt van deze trip. Niet alleen maak ik er een prachtige reis mee, ik krijg er nog betaald voor ook.

Ik ga op pad met twintig backpackers en kampeer twee weken in de woestijn. 6000 kilometer, zeventig liter bier en heel wat flessen wijn gaan er doorheen. Eindbestemming: Uluru, één van de grootste rotsformaties ter wereld dichtbij Alice Springs. Ongeveer 348 meter hoog en vanwege zijn kleur bekendstaand als 'het rode centrum'.

Als we de eerste avond met onze groep aankomen bij een kamp, maak ik kennis met mijn nieuwe 'huis'. Het heet "The Swag'. Ik weet niet waar het voor staat, dus ik heb er zelf maar een betekenis aan gegeven: Sleeping With the Australian Ground. Het is een slaapzak en luchtbed ineen. Comfortabel? Whaw, niet echt, maar het doet z'n werk. De afgelopen weken sliep ik bij mensen thuis, steeds weer in drukke steden en soms met meerdere mensen tegelijk. Als ik lig te luisteren in mijn swag, hoor ik alleen wat krekels. Als ik omhoog kijk, zie ik een duizenden sterren. Zelfs de melkweg is te zien. De stilte overvalt me en al snel val ik in een diepe slaap.

Onze gidsen, Sid en Bronnie, zijn beiden geïnfecteerd met 'The desert madness'. Ze leven net zoals ik als nomaden. Tussen het gidsen door logeren ze bij vrienden en familie. Soms huurt Bronnie een huis, maar langer dan een maand wil ze niet aan een huurcontract vastzitten. Tot nu toe zijn ze geen geschikte partner tegengekomen. Ik herken mezelf in ze terug. Het reizen is geweldig, maar tegelijkertijd bouw je geen diepe relaties op. Ik vraag me af of ik me moet settelen om een partner te vinden. Of moet het iemand zijn die ook kan leven zonder een vaste thuissituatie? Eerlijk is eerlijk. Het reizen kan af en toe best eenzaam zijn. Ik denk er maar niet teveel over na. Ooit zal er vast iemand op mijn pad komen.

De dagen vliegen voorbij met prachtige wandelingen en het aanhoren van vele levensverhalen rondom het kampvuur. Elke ochtend worden we wakker van de zonsopgang en elke avond liggen we weer vroeg in bed. Het voelt goed. Als we aan de terugweg beginnen, overnachten we ondergronds in een stad genaamd Coober Pedy. Een stad vol mijnwerkers, gebouwd onder de aarde vanwege de hitte overdag en de kou 's nachts. Nog nooit heb ik zo'n bizar en lelijk stadje meegemaakt. Deze 'onzichtbare' stad is namelijk de ideale plek voor (ex-)criminelen die niet gevonden willen worden. Overdag werken ze in de mijnen op zoek naar opaal, een kostbare edelsteen. En 's avonds verblijven ze in hun ondergronds huizen.

Onze gids vertelt dat veel bewoners alcoholproblemen hebben. De zware werkomstandigheden in de mijnen en het gebrek aan daglicht is natuurlijk ook niet echt gezond voor je. Het lijkt mij geen fijne plek om te wonen. We slapen één nacht in een ondergronds hostel en arriveren de volgende dag weer in de stad Adelaide. Direct reis ik door naar mijn nieuwe host met een prachtig huis bij het strand. Daarover de volgende keer meer!

Groetjes vanuit Down Under.