Onweer

Al vaker heb ik gezegd dat slecht weer niet bestaat. Er is dan ook geen reden om met hitte of regen niet op pad te gaan. Je kunt je er op instellen. Je kunt je er op kleden. Toch zijn er omstandigheden waarbij ik liever niet buiten ben, zoals bij een flinke storm of bij een hevige onweersbui. Die keren dat het me is overkomen, was ik niet echt blij. Daarom ben ik als er harde wind en storm en bliksem worden verwacht extra voorzichtig.

hoor je meestal van verre aankomen. Dan heb je doorgaans nog tijd genoeg om een goede schuilplek op te zoeken. Ook kun je de tijd tussen de bliksem en de donderslag tellen. Elke tel is één kilometer, heb ik geleerd, maar of dat werkelijk klopt weet ik niet. Soms overvalt zo'n onweersbui je. Op een keer was ik midden in een groot veengebied. Voordat je daar dan uit bent is het toch snel een uur verder. Een andere keer was ik middenin een bos, toen het onweer begon en gepaard ging met hevige windvlagen. Weg hier, dacht ik, en dat was een goede gedachte. Niet heel veel later hoorde ik een enorm gekraak achter me. Een oude eik kwam naar beneden storten. Dan denk je toch wel even: als ik daar nog had gestaan ….

Het is niet zo dat ik zoals enkele van mijn familieleden echt bang ben voor onweer. Die gaan dagenlang niet naar buiten als er donder en bliksem wordt verwacht. Zelfs thuis kruipen ze dan nog het liefst in een hoekje helemaal weg. Thuis vind ik noodweer zelfs wel aangenaam. Ik vind het dan opeens veel knusser. Al weet ik dat er bij een plensbui altijd een kans op lekkage is. Donderdag begon het terwijl ik in de buurt van Aalten fietste te rommelen. Ik was echter net op tijd thuis, voordat het begon te stortregenen en er ook nog één enorme donderklap kwam, waarvan zelfs ik enorm schrok.

Het vervelende was dat ik later op de middag nog met een boswachter wilde gaan wandelen bij het Walfort. Wat doet een vermijder van onweer buiten in de natuur als ik dan? Luisteren naar de weerberichten op de radio? Die kondigden vooral vervelend weer aan. Dan maar naar de verschillende buienradars op het wereldwijde web. Die deden vermoeden dat ik tijdens mijn wandeling midden in hevig noodweer terecht zou komen. Elke vijf minuten keek ik of er iets zou gaan veranderen. De wandeling leek steeds droger te worden, maar in de tweede helft van de tocht zou het dan toch beginnen. Daar had ik helemaal geen zin in. Daarom bleef ik thuis.

U weet uiteraard wat er daarna op donderdag gebeurde. Het bleef droog en zonnig. Alle voorspelde onweersbuien dreven ver ten westen van Aalten voorbij. Ik baalde daar enorm van. Ik was graag van het Walfort naar Bredevoort en terug gewandeld. Daarom heb ik me voorgenomen nooit en helemaal nooit meer me te laten leiden door al die radars en waarschuwingen. Meestal valt het reuze mee. Mijn regencape zit voortaan voor het geval dat weer standaard in mijn fietstas. En onweer bestaat voortaan niet meer voor me. Als ik dan toch eens geconfronteerd wordt met donder en bliksem, kruip ik wel in een kippenhok of schuil ik onder een bankje.