Can I Come Over?
Marleen komt thuis in the outback
Het stereotype beeld wat ik had van een outback farmer klopt toch wel aardig als ik Fred bij zijn truck zie wachten; een lange blauwe jeans met daarboven een ruitjesblouse. Onder de bruine cowboyhoed kijken felblauwe ogen me aan: "You must be Marleen. Welcome in the outback!"
Tekst en foto's: Marleen Hoftijzer
Als we in de truck zitten, vertelt Fred dat het nog zo'n twee uur rijden is naar zijn boerderij, waarvan de laatste 60 kilometer over een zandweg. Ik kan haast niet geloven hoe geïsoleerd mensen hier wonen. Het lijkt wel of ik het programma 'Marleen naar het einde van de wereld' aan het maken ben. Als we aankomen toont Fred mijn slaapkamer naast het woonhuis. Al het personeel slaapt namelijk in aparte huizen. Er is een kok, een lerares en een schoonmaakster aanwezig om de boel draaiende te houden. Fred en vier werknemers zorgen elke dag voor de 45.000 koeien.
Als ik de volgende morgen wakker word, ontdek ik hoe Fred's dochters hier via thuisscholing les krijgen. Beseffen deze meiden wel hoe prachtig ze wonen? 's Middags scheuren ze rond op motoren, ze bakken marshmallows op hun zelfgestookte vuurtjes en ze rijden al in auto's nog voordat ze met hun voeten bij de pedalen kunnen komen. Ik vraag Anna, Fred z'n vrouw, hoe ze aan boodschappen komen. Ze antwoordt: "De Spar uit het dorp levert voedsel aan alle boerderijen in de regio. We kunnen twee keer per week een bestelling plaatsen. Drinkwater vangen we op in grote watertanks en wifi is beschikbaar via een satellietverbinding." Ik vind het er fantastisch en voel me direct thuis in dit warme gezin.
Mijn bezoek aan de familie Appleton had ik niet beter kunnen timen. In het weekend vinden de 'Alpha jockey races' plaats. Ik kijk mijn ogen uit als ik zie hoeveel geld men inzet op hun favoriete paarden. Als ik met een aantal bezoekers aan de praat raak, merk ik dat iedereen van mijlenver is gekomen om vandaag aanwezig te kunnen zijn. Vijf uur rijden voor een dagje uit is hier volkomen normaal. Dit zijn de momenten in de outback om je sociale leven uit te breiden, te netwerken en om een eventuele partner tegen te komen.
Om mijn verblijf af te sluiten draai ik als een echte boerin de laatste dag mee in het bedrijf. En hoe! Tijdens zonsopgang stap ik in de helikopter. Deze gebruikt Fred om de koeien te monitoren en ze richting de stallen te drijven. Als we opstijgen geniet ik van het enorme lege landschap waar de eerste zonnestralen een prachtig schaduwspel achterlaten en zo nu en dan een kangoeroe voorbij hupst. In de middag sorteren we de zwaarste koeien die rechtstreek met een roadtrain naar het slachthuis worden gebracht. Iedereen komt 's avonds thuis om samen te dineren. Voldaan duik ik mijn bedje in en besef dat dit mijn gaafste thuis (tot zover) is geweest.
KADER: Laatst column van Marleen
Dit de laatste column van Marleen Hoftijzer in Aaltens Nieuws. Van haar belevenissen zullen we in deze krant op een later moment uitgebreid verslag doen. Wie op de hoogte wil blijven van Marleens reizen, gaat naar www.canicomeover.com
