Can I Come Over?
Marleen vraagt zich af of de ultieme vrijheid haar gelukkig maakt
"Hi, I'm Steven and this is my wife Karin", zo stellen mijn nieuwe hosts zich voor. "Welcome to Tauranga!" Hun Britse accent valt niet te missen.
Een aantal jaar geleden waren ze helemaal klaar met het grauwe weer in Engeland en zochten ze het zachte klimaat van Nieuw Zeeland op. Het land van Maori's wordt mijn nieuwe onderkomen voor de komende twee maanden.
Tekst en foto's: Marleen Hoftijzer
Ik loop een rondje in de wijk. De ene villa is nog groter dan de andere. Rijke gepensioneerden hebben zich hier gevestigd om aan het drukke verkeer van Auckland te ontsnappen. Maar Steven en Karin halen de gemiddelde leeftijd flink omlaag.
"So why did you move to this town?", vraag ik aan Steven.
"After my accident I couldn't handle the traffic in Auckland. When I was training for a triatlon, my heart suddenly stopped for 14 minutes. I was going 40 kilometers an hour on the bike and my head got smashed to the ground. My face was broken at 17 places. I looked like a panda, because my eyes were completely swollen."
Hij praat traag en pauzeert vaak. Maar ik ben degene die stil valt. Deze grote stoere kerel, die 25 jaar in het leger heeft gewerkt, grote operaties aanstuurde in de vuurlinie van Afghanistan, neemt nu elke middag een dutje.
"When I came out of the hospital, I started working right away. But after three months I ended up in the hospital with a panic attack. I couldn't deal with the pressure."
Het ongeluk heeft hem iets moois gebracht, vertelt hij me later. Werken lukt niet meer. De oorlogsmedailles liggen te verstoffen in de kast. Tv kijken, lezen of internetten, het kost te veel energie. Voldoening in het leven haalt hij tegenwoordig uit fysieke trainingen. Hoofd uit, lichaam aan. "Running a marathon is less draining than reading two pages out of a book. But I'm home again. And happy."
Dat gevoel van thuis. Dat ben ik al even kwijt. Al langer worstel ik met de vraag; maakt de ultieme vrijheid me inderdaad gelukkiger? De laatste tijd ben ik helemaal klaar met weer die koffer inpakken, om te moeten onderhandelen met taxichauffeurs en dubbelgevouwen in een kleine tourbus te zitten. Verlang ik dan toch naar (t)huis?
