Can I come over? Laatste column van Marleen Hoftijzer over haar wereldreis
Tekst en foto's: Marleen Hoftijzer
Mijn laatste host in Nieuw Zeeland woonde in Tokoroa. Sarah gaf me direct een knuffel toen ik aan kwam gereden. Met een leuke blouse en een rokje liep ze er nogal netjes bij voor iemand die een boerderij runt. Je werkt dus niet zelf op de boerderij? vroeg ik.
"Nee, ik regel alles via de telefoon en de werkers doen de rest. Een soort van digital boer dus," grapte ze terug. Maar nog niet zo lang geleden stond ze voor de klas, totdat haar vader zes weken geleden overleed. Ze besloot om de boerderij over te nemen. Sarah toonde me de rest van de boerderij. Een gigantische woning doemde achter de bomen vandaan en we troffen Sarah's moeder achterin de slaapkamer.
"Zoek je pap zijn kleren nu al uit?" Sarah oogde wat geschrokken en ik zag de tranen opkomen. Met een goede blouse in haar hand, vroeg Sarah's moeder zich af welke spullen ze moet bewaren van haar overleden man. Een scheersetje en een parfumflesje mochten blijven, om zijn geur niet te vergeten.
Ik keek me nog eens rond in dit grote huis en vroeg me af of ze zich niet alleen voelt. "Mijn man reisde altijd al veel dus ik ben het wel gewend om hier alleen te wonen. Maar de mensen uit het dorp komen vaak langs. Vanmorgen stopten zelfs drie buren toen ik de post ging ophalen. Een uur later liep ik pas weer naar binnen."
Ligt hier dan het grote verschil? Zorgen dorpelingen beter voor elkaar? Hoe meer mensen er om je heen wonen, hoe groter de kans op eenzaamheid, lees ik in een onderzoek. Schijnbaar kampt 29 procent van de inwoners in Haagse wijk Binckhorstkampt met ernstige eenzaamheid. En in Twente en de Achterhoek is die het laagste.
Sarah's moeder keek me aan. "Het maakt niet uit hoe groot mijn huis is. Door de mensen om je heen voel je je thuis."
Die connectie met de buurt, daar hebben wij Achterhoekers zelf een woord voor; noaberschap. En dat voelde ik direct, die eerste weken terug in Aalten. Er was constant familie over de vloer tijdens de warme paasdagen en ik mocht lekker ouderwets feesten in Leuven tijdens Koningsdag. Maar ik vrees ook voor mijn tijd in Breda, waar ze het noaberschap niet zo kennen. Eén ding weet ik zeker; als één van mijn buren zijn post op komt halen, stop ik ook voor een praatje. Want daardoor voelt iedereen zich thuis.
[Kadertje]
Marleen is gestart met een crowdfunding om een boek van alle verhalen uit te kunnen brengen. Wil jij haar steunen en als eerste het boek ontvangen? Kijk dan op haar site www.canicomeover.com
