De pers kijkt mee
De wereld verandert. Ik herhaal dat nog maar eens voor alle mensen, die zich daar niet bewust van zijn. Ik zeg het vooral tegen mijzelf, want als je ouder wordt heb je de neiging vaker in het verleden te verblijven. "Daar hebben we het vijftien jaar geleden al uitvoerig over gehad en toen was het al een slecht idee." Alsof de jongeren van nu niet opnieuw een slecht idee mogen bedenken om dat daarna zelf te verwerpen.
Kennis van het verleden is, zeker als je de plaatselijk politiek volgt en er zelf jaren lang onderdeel van uit heb gemaakt, kan handig zijn. Het is dan niet alsof zo'n discussie over stikstofverbindingen uit de lucht komt vallen, maar laat de politici van nu er vooral met een frisse blik naar kijken. Misschien slagen zij er na meer dan dertig jaar praten wel in om een acceptabele oplossing voor natuur en landbouw te vinden.
Natuurlijk kan een ouder persoon, die allerlei discussies al vaker heeft mee gemaakt, ook soms een frisse, vernieuwende blik hebben. Maar reken dan niet op mij. Ik ben toch meer en meer de zuurpruim aan de zijlijn geworden die te vaak "het was niets, het is niets en het wordt niets" uitroept. Aan het blijmoedige optreden en enthousiasme van enkele wethouders in Aalten, moet ik dan ook elke keer weer wennen.
Het is zeker niet zo dat ik elke verandering met afschuw en misprijzen aanschouw. Nee hoor, ik maak graag gebruik van moderne technieken. Als ik deze column schrijf, luister ik naar muziek die digitaal via een internetverbinding tot me komt. Ik zet geen langspeelplaten en cd's meer op. Mijn columns zet ik tegenwoordig zelf in het systeem van de krant. Toen ik 30 jaar geleden voor een krant begon te schrijven, deed ik het nog met de hand en werd het door een medewerker van de krant uitgetypt en richting drukpers geleid.
Het aantal kranten is in die periode minder geworden. Ik kwam ooit overal in Aalten en Winterswijk journalisten tegen van Gelderlander, Tubantia, Graafschapbode, een plaatselijke courant en meerdere huis-aan-huisbladen. Bij een raadsvergadering zat de perstribune vol en elke verslaggever schreef op zijn of haar eigen manier over de gemeenteraad. Als je als raadslid in die tijd een stevige of domme uitspraak deed, wist je zeker dat het in de een of andere krant kwam te staan.
Tegenwoordig blijft de perstribune vaak leeg in steeds meer gemeenten. Plaatselijke politiek is daar alleen interessant als er ruzie wordt gemaakt. In Aalten is het nog niet zover, maar ook daar lijkt de pers bij vergaderingen vaak afwezig. Als wethouder Kok dan bezig is met de beantwoording van alle vragen over de toekomstbestendig wonenlening en zegt dat de plaatselijke pers, "die ruimschoots op de publieke tribune is vertegenwoordigd er uitgebreid over zal berichten", glimlach ik. Het was zijn manier om mij en mijn collega's even in te wrijven dat we er niet waren. Maar, beste Ted, we keken wel mee. De raadsvergadering wordt live uitgezonden. Zeker als je even daarvoor een persborrel hebt gehad met burgemeester en wethouders van Winterswijk, is de neiging niet meer groot om naar Aalten te gaan. Dankzij de moderne techniek kan dat wel. Niet elke verandering is slecht.