Thuis is voor Tamara waar haar ganzen zijn
Tommie, Blue, Inimini. Ze horen allemaal bij Tamara’s gevoel van thuis. En nee, dit zijn geen rare huisdieren. Het zijn enkele van haar veertig gigantische ganzen!
Tekst en foto's: Marleen Hoftijzer
Wie mij goed kent, weet dat ik geen groot dierenliefhebber ben. Als een harig mormel mij likt, gaat er snel een lading Dettol overheen. En zodra er een kat in mijn buurt komt, vliegt het snot uit mijn neus en loop ik rond als een opgeblazen baviaan. Geen huisdieren in mijn huis. En toch zijn er heel wat Fluffy’s, Luna’s en Diesels die echt een onderdeel van het gezin vormen en daarmee ook je gevoel van thuis maken.
Tamara en ik wandelen verder het weiland in om de ganzen beter te bekijken. "Hebben ze echt allemaal een naam en hoe herken je ze dan?", vraag ik Tamara belangstellend. "Jazeker", antwoordt ze. "Kijk Tommie en Inimini zijn heel klein. Blue heeft een hogere borstkas. En als je zoveel met ze werkt, herken je langzamerhand alle uiterlijke eigenaardigheden van de ganzen."
Tamara’s liefde voor dieren ontstond al toen ze nog in de luiers rondliep. Ze groeide op in circus Bongo uit Lichtenvoorde. Haar vader speelde in 1978 zijn eerste voorstelling.
"Wat was vroeger je (t)huis eigenlijk?", wil ik graag weten. Ze kijkt me even aan en zegt: "Nu raak je me hard, maar dat geeft niet. Ik heb me als kind altijd een vuilniszak gevoeld. Daar stop je je spullen in en zet je ergens neer. Toen mijn ouders besloten om mij naar een kostschool te sturen, werd dat mijn thuis. Mijn basis. Op mijn 14e kreeg ik te horen dat het internaat moest sluiten en daar ben ik mezelf wel een beetje kwijt geraakt."
Sinds 2005 hebben Tamara en haar man Roy het circus overgenomen, maar een reizende voorstelling is het niet meer. Materialen worden nu verhuurd aan bedrijven en er worden acts en themavoorstellingen verkocht.
"Ik wil onze eigen kinderen meer een basis bieden en nadat ikzelf en Roy ziek zijn geweest, merkten we dat de verhuur ons beter ligt. Maar we gaan soms nog wel op pad hoor! Met de ganzenfanfare paraderen we met zo’n tien ganzen door de stad tijdens festivals.
"Lopen ze jou dan echt achterna in een rijtje, als een echte fanfare?", vraag ik bewonderd. "Jazeker, als er een gans geboren wordt, neem ik hem tijdelijk in huis. De ganzen zien mij echt als hun moeder en blijven me altijd volgen."
