Wim Lammers: zestig jaar actief voor goede doelen
AALTEN/DINXPERLO/LOCHEM - Wim Lammers, 81 jaar, zet zich al meer dan zestig jaar in voor allerlei goede doelen. Als vrijwilliger, maar van 1968 tot 1997 ook in loondienst als buitendienstmedewerker van Bartiméus. Hij is geboren in Aalten, woonde vele jaren in Dinxperlo en woont sinds 2008 in Lochem. Wim Lammers vertelt graag over zijn activiteiten.
"Vrijwilliger zijn en blijven dat doe je 'gewoon'. Je solliciteert en je krijgt de functie, maar geen loon, alleen onkostenvergoeding. Tegenwoordig moet je ook nog een bewijs van goed gedrag aanleveren. Je doet dus je taak vrijwillig en je laat je niet belonen. Maar als je begint aan een taak moet je deze ook volbrengen, zo is mij dat van thuis mee gegeven. Je moet volhouden en de opdracht waarmaken. Vrijwilliger zijn is dus niet vrijblijvend."
Lammers vervolgt: "Zo was ik op mijn vijftiende lid van de drumband De Eendracht in mijn geboorteplaats Aalten en ik zong ook bij een koor. Mijn liefde voor muziek begon al vroeg en is nooit vertrokken. Nog steeds mag ik graag naar koren gaan en zelf meezingen. Momenteel doe ik dat nog als er een oecumenisch projectkoor is. In dienst had ik het geluk om deel te mogen uitmaken van de drumband van de Johan Frisokapel. Dat was in de jaren 1958 tot 1960. In Steenwijk, waar ik onder dienst gelegerd was, heb ik ook meegezongen in een koor daar. Leuk was het toen wij ongeveer zes jaar geleden daar een concert organiseerde voor Light For The World, daar een boekje zagen met een stukje geschiedenis van het koor en zagen dat ik nog op een koorfoto stond. Door de muzikale contacten leerde ik ook weer mensen kennen en deze mensen brachten mij ook weer in contact met andere mensen en zo groeit je wereld. Ik leerde mensen kennen die bezig waren met fondsenwerving en zo was 'het ei gelegd'."
Hij kwam in aanraking met de Sakor (de SAmenwerkende KinderbeschermingsORganisaties) en de organisatie AVO (Nederlandse Vereniging Sociale Zorg voor Minder Validen 'Actio vincit omnia'). Voor deze organisaties zette hij collectes op. "Op mijn fiets en later op de brommer reed ik rond door Aalten, Eibergen, Varsseveld en Lichtenvoorde. Ik zette mij in om mensen warm te krijgen om te gaan collecteren of een collecte te gaan organiseren in hun omgeving. Mijn taak was de randvoorwaarden te creëren zoals aanvraag vergunning, collectebussen en collectelijsten. Het breidde zich uit als een olievlek en het werd steeds groter en groter. Tussendoor moest ik ook zorgen voor mijn eigen inkomen." Zo werd Wim Lammers overdag timmerman in de meubelfabriek De Onderneming in Dinxperlo, en in zijn vrije tijd ging hij op pad voor Sakor, en voor andere fondsenwervingen. Zo organiseerde hij, samen met mensen die hem hielpen, een bazaar voor een sanatorium te Harderwijk. En ook de muziekvereniging had geld nodig. Hij maakte ook deel uit van een toneelgroepje waarmee voorstellingen voor goede doelen werden gespeeld. "Mijn broer en zijn vriendin, later zijn vrouw, deden daarin ook mee, en nog enkele vrienden en vriendinnen. Hierdoor heb ik mijn vrouw Hanny leren kennen. Zo hebben we ook opgetreden in Lochem, waar Anke Marjolein (toen gehuisvest in een villa bij het hertenkamp) graag een zwembadje wilde hebben voor haar bewoners. Het was leuk dat ik - toen ik in 2008 zelf in Lochem ging wonen, bij een bezoek aan Anke Marjolein nog de foto's daarvan terugzag."
Het binnen zitten in de fabriek was niet echt zijn ding. Hij vertelt: "Ik was (en ben eigenlijk nog steeds) ben een vrije jongen die graag zijn eigen gang bepaalt. Overal op af en mijn ding doen spreekt mij het meeste aan." In 1968 kreeg hij de baan van zijn leven: hij werd aangenomen bij Bartiméus in Zeist, een instituut voor blinden en slechtzienden. Zij begeleiden kinderen en jongvolwassenen om hun plek in de maatschappij te vinden. Zijn opdracht was fondsenwerving, als buitendienstmedewerker.Hij mocht acties organiseren, scholen bezoeken en voorlichting geven over het werk van Bartiméus. "Ik moest dus op pad om te zorgen dat de nodige financiën binnenkwamen om dit werk gestalte te geven. Dit deed ik door het organiseren van zangavonden, modeshows, voetbalwedstrijden en het uitzetten van spaarbusjes. Met veel plezier kwam ik ook weer in de militaire tehuizen.Daar organiseerde ik gezellige avonden voor het goede doel. Mijn vrouw Hannie was mijn rechter- én mijn linkerhand. Ze ging veel met mij mee, nam alle telefoontjes aan. Samen hebben we veel werk verzet. Ook mijn kinderen heb ik besmet met het 'Bartiméusvirus'. Mijn werk was mijn hobby en het hele gezin werd hierin meegenomen. Tot 1997 was ik in loondienst bij Bartiméus en toen mocht ik met pensioen."
Hannie was ook heel actief, naast wat zij ter ondersteuning van haar man deed. Ze was vrijwilligster bij het Rode Kruis en reed mee op de ambulance. Daarnaast was zij ook diaken van de protestantse gemeente in Dinxperlo.
In april 1998 verloor Wim Lammers zijn Hanny; ze overleed door een hersenbloeding. Dit grote verlies kwam hard aan in het gezin. Lammers: "Het kostte mij en mijn gezin veel moeite om de draad weer op te pakken."
In 2000 heeft Lammers Inez Pels, zijn huidige vrouw, ontmoet. Door haar kreeg hij weer zin in het leven, en weer moed om dingen op te pakken. Op vrijwillige basis deed hij tot 2004 nog werk voor de buitendienst van Bartiméus Zeist. Daarna bood zich andere uitdaging aan: de stichting Light For The World. Ze zochten iemand voor fondsenwerving. Lammers vertelt: "Voor deze stichting organiseer ik concertavonden. Ik schrijf koren aan en muziekverenigingen en probeer dan een mooie muziekavond te regelen in een kerk. Er is dan een afwisselend muziekprogramma waar velen van genieten. Dit doe ik samen met Inez en een blinde organist: Tjaco van der Weerd. We reizen daarvoor vanuit Lochem, waar we nu wonen, het hele land af. Gelukkig zijn we gezond en goed in staat om dit werk te doen. Daarnaast ben ik nog diaken in de PG Lochem en organiseer ik het jaarlijkse uitje voor de senioren. En zowel Inez als ik zijn actief voor de plaatselijke afdeling van de Zonnebloem Lochem / Laren. Over stoppen wordt wel eens gesproken, maar beiden willen we ons graag inzetten voor anderen, dus zolang we kunnen, zetten wij ons in", zo besluit de actieve tachtiger.
