'Het had nog wel langer mogen duren'
Henk Elburg werkte 65 jaar voor de SABA
Door Bernhard Harfsterkamp
DINXPERLO – Hoe vaak komt het voor dat iemand al 65 jaar voor dezelfde werkgever werkt? Als het aan Henk Elburg had gelegen, had het nog wel langer mogen duren. Van zijn werk had hij nog lang niet genoeg. Toch had ook hij er vrede mee dat er een keer een moment van stoppen is. Onlangs werd door de SABA met een receptie afscheid van hem genomen.
Heel lang werken voor dezelfde 'baas' is in de huidige tijd minder gebruikelijk geworden. Met enige regelmaat van baan verwisselen is tegenwoordig normaal. Het zal niet meer zo gauw voorkomen dat iemand zijn hele leven voor dezelfde werkgever werkt. Voor zij die in de jaren '50, '60 en '70 werk vonden was dat nog doodnormaal. Tenzij een bedrijf failliet ging of moest reorganiseren bleef je er. Na 40 of 50 dienstjaren was er dan vaak een mogelijkheid om met pensioen te gaan. Of als je de leeftijd bereikte waarop je recht had op AOW. Heel lang op het moment dat iemand 65 werd. Tegenwoordig iets later.
Als veertienjarige aan de slag
Henk Elburg heeft alle momenten waarop hij kon stoppen met werken laten passeren. Hij wilde nog wel doorgaan en zijn werkgever, de SABA, had het beleid dat werknemers langer door mochten werken als ze daar zin in hadden. Elburg is begin jaren '40 van de vorige eeuw geboren. Veertien jaar later ging hij aan het werk. “Dat was in die tijd gebruikelijk. Ik kon bij de SABA komen en dat heb ik toen gedaan.” Het bedrijf was in die tijd nog een echt familiebedrijf. Er werkten al zwagers en andere familieleden van Elburg. Verder leren was in die tijd minder gebruikelijk. In de 65 jaar heeft hij verschillende functies gehad. Zo’n dertig jaar zat hij in de buitendienst en ging hij dagelijks op pad om overal in Nederland aan de slag te gaan met de SABA-kit, de lijm waar het bedrijf toen vooral om bekend was. Tegenwoordig wordt er meer dan kit geproduceerd.
Altijd vroeg op
Elburg ging uiteindelijk wel minder werken, maar hij bleef parttime in dienst. Hij werd de 'sleutelhouder'. Hij beschikte over de loper, waarmee hij alle deuren kon open maken. In alle vroegte was hij aanwezig om dit te doen, want de eerste werknemers kwamen om zes uur ’s morgens. Hij had dan alle ruimtes al open gemaakt, de lichten aan gedaan en indien nodig al de machines aangezet. Daarna hield hij zich bezig met het onderhoud van het groen en andere klusjes. Tegen een uur of negen ging hij naar huis om aan het eind van de middag terug te keren om alles op slot te doen en de lichten uit te doen. Daarmee was het nog niet afgelopen, want als ’s nachts het alarm afging kon hij ook opdraven. Het kostte hem geen moeite om altijd zo vroeg op te staan. “Ik deed het graag en had tussendoor toch vrij?”
Grappen en grollen
In een gevulde zaal van Koenders in Breedenbroek werd uitgebreid afscheid van Elburg genomen. Directeur Wybren de Zwart sprak hem digitaal vanaf een groot scherm toe, want hij was besmet geraakt met het coronavirus en moest daarom thuis blijven. Daarbij kwamen verschillende grappen en grollen van Elburg ter sprake, want voor lachen was er ook tijd bij het bedrijf. Henk Elburg was ook vrijwilliger voor de rommelmarkt van muziekvereniging Beatrix. Daarvoor haalde hij spullen op in Dinxperlo. Als hij iets aardigs aantrof nam hij dat mee en zette dat op de kamer van een van de medewerkers neer. Zo kwam het voor dat directeur De Zwart binnen de kortste keren allerlei spullen terug kreeg op zijn kamer, waarvan hij zijn secretaresse had gevraagd ze te verwijderen. Elburg had ze aangetroffen bij Beatrix en vond dat het wel aardig was om ze op de kamer van de directeur te plaatsen.
Gouden sleutel
De Zwart sprak met veel waardering over Henk Elburg. Hij noemde hem een ontwikkeld wereldburger, die veel wist. "Maar nu is het mooi geweest. Na 65 jaar, dan mag je ook gaan. Emotioneel zie ik met lede ogen aan dat je gaat, rationeel gezien is het verstandig.” Een van de cadeaus was in plaats van een gouden horloge een gouden sleutel van de SABA. "Er is er maar één van. Voor eeuwig en altijd heb je toegang tot de SABA. Als het goed is doet die het ook. Ik ben er trots op, dat je zolang voor de SABA hebt gewerkt.” Elburg werd daarna nog toegesproken door Freek-Jan Lieftink, die financiële man van het bedrijf. Die kwam op als dominee Lieftink. Hij droeg een jas van een oude boer en een hoge hoed van een doodgraver. Allemaal spullen van Beatrix die Elburg ergens op de SABA had achtergelaten. Lieftink haalde er nog veel meer uit een soort dokterstas. En aan elk voorwerp was wel een anekdote verbonden. De afscheidsbijeenkomst van Elburg werd er steeds gezelliger door.
