Randbericht | Rasoptimist

Rasoptimist

Mijn eerste bezigheid elke dag na het opstaan is vanaf de dakkapel een blik over de omgeving werpen. Als eerste zie ik dan het platte dak van de aanbouw. De laatste weken is dat dak al enkele keren wit geweest. Het had gevroren en daar krijg ik altijd een bijzonder goed humeur van. Omdat ik een rasoptimist ben, zie ik dat als teken dat ik weldra mijn favoriete bezigheid, schaatsen op natuurijs, kan uitvoeren.
Die eerste nachtvorstjes stelden nog niet veel voor, maar in de overgangsnacht van november naar december hoorde ik het meteen aan het begin van de meteorologische winter al flink kraken. Zondagochtend kon ik zien dat het serieus gevroren had. Het eerste wat ik deed was naar de schuur gaan om mijn trouwe schaatsen te pakken. Ik zorg altijd dat ze goed ingevet en geslepen zijn. Ik constateerde dat ze in goede conditie waren. Toch vertroetelde ik ze nog eens en sleep ze.
Achter mijn huis had ik gezien dat bakken, waarin het vele regenwater van de laatste weken was blijven staan, al een serieuze ijslaag hadden gekregen. Ik kon mijn vinger er met geen mogelijkheid doorheen drukken. Daarna kon ik niet meer binnen blijven, want een rasoptimist gaat er vanuit dat er na één zo'n vorstnacht een plek moet zijn, waar hij kan schaatsen. Dus drie paar sokken aan, de flanellen lange onderbroek onder de thermobroek, twee teeshirts en drie truien aan en dan de winterjas. Uiteraard vergat ik Grolse wanten en muts niet. Ik was klaar om met de schaatsen in de fietstas de kou in te fietsen.

Een rasoptimist verliest met de eerste strenge vorst niet meteen alle realiteit uit het oog. Ik vermoedde dat mijn favoriete ijsbaan bij Dinxperlo nog niet berijdbaar zou zijn, maar toch ging ik er als eerste kijken. Je weet tenslotte maar nooit. Tenslotte is er de laatste jaren alles aan gedaan om deze ijsbaan sneller dicht te laten vriezen. De vervelende bladeren die het vriesproces altijd zo enorm vertraagden zijn er niet meer, want die lastige eiken in de buurt van de ijsbaan werden gekapt.

Eenmaal bij Dinxperlo was ik niet al te teleurgesteld dat er nog niet geschaatst kon worden. Ik had het verwacht, maar als rasoptimist wist ik dat ik ergens een geschikte plek moest kunnen vinden. Het ven in het Loohuisbos? De kans leek me groter op een van de vele poelen die tegenwoordig op vele plekken zijn te vinden. Door de regen van de laatste weken waren ze na langdurig droog te hebben gestaan ook weer enigszins gevuld.
Helaas bleek geen enkele poel al dik genoeg ijs te bevatten. Toch wilde ik niet voor niets op pad zijn geweest. Ik wilde op ijs hebben gestaan en trok bij de laatste poel toch mijn schaatsen aan. Voorzichtig betrad ik het dunne ijslaagje. Twee seconden bleef ik staan. Daarna zakte ik er doorheen. Toch was ik opgetogen. Mijn ijsseizoen was begonnen en als rasoptimist wist ik dat het een uitstekende schaatswinter zal worden.