Column De Buitenstaander: In historische gedachten verzonken

Ik liep door de Jumbo supermarkt in Dinxperlo te struinen en ontmoette her en der een paar oude bekenden. Tegen een van hen zei ik spontaan: ‘Waar zou ik nu staan, als Roquetas er nog zou zijn geweest? Bar 3, bij Lidy?’ Hij wist het niet. De legendarische disco stond ooit waar nu de, naar een toentertijd wereldberoemde olifant vernoemde, Jumbo staat.
Wat later stond ik bij de toetjes, en als toen iemand mij toevallig gadesloeg, dan had deze vast gedacht dat ik uit het mega-assortiment geen keuze had kunnen maken. Maar feitelijk was ik diep in gedachten verzonken. Ik stond stil, en visualiseerde aan de binnenkant van mijn ogen een plattegrond van de disco, en liep in mijn gedachten naar de wc’s, toen weer naar bar 1, naar de garderobe, waar ik een pikanto bij Karel ‘van de Paaf’ bestelde, liep naar de DJ-booth en vroeg ‘A Forest’ van The Cure aan, en ging aan bar 3 zitten en dronk een pijpje bier, bij Lidy. Eddie, de grappige Breedenbroeker, die altijd op zondagnamiddag als Angus Young, luchtgitaarspelend, op AC/DC’s ‘Whole lotta Rosie’ als een dolle over de dansvloer raasde, zag ik ook.

Tien minuutjes later was ik bij het tankstation in ‘downtown’ Suderwick, wat mijn favoriete tankstation is. Die mensen ken ik, die zijn leuk. Daar kan je nog kleine gesprekjes mee hebben. Er stond een man voor me bij de kassa, die op slaapverwekkende toon tegen de caissière zat te zaniken, over dat in hun shop de originele Fisherman’s friends niet meer te koop waren. ‘Heel vervelend, want dat is de enige soort waar geen zoetstoffen in zitten, en die neem ik niet, zoetstoffen. Er zit tegenwoordig overal zoveel troep in he.’ Een beetje suiker zou je vast goed doen, dacht ik. De caissière antwoordde droogjes: ‘Ja, goh, weet u, wij bepalen ook niet wat er in de schappen ligt he.’ De zeurkous incasseerde het antwoord enigszins gelaten en zei: ‘Nou, doe maar twee pakjes Camel. Zónder filter!’ 

Achter de man werd zachtjes geproest. Ik betaalde een momentje later grinnikend mijn rekening, liep daarna naar mijn auto, stapte hoofdschuddend in, en hoorde plotseling een vrouwenstem die fel riep: ‘WAS MACHEN SIE DEN!!??’ 

Wat!!? Was …!!? Was ik in de verkeerde auto gestapt! Ik had het billijke blikje pas een weekje, plus al die auto’s lijken tegenwoordig op elkaar. Ik schrok me het apezuur en schoot onhandig hard in de lach. Mevrouw allesbehalve. ‘SIND SIE FERTIG!?’ vroeg ze luid en geagiteerd. 

Het deed me achteraf denken aan Roelf Wapsenkamp, de legendarische Dinxperloër, die naar verluidt jaren geleden bij de Duitse bakker, na het vrij langzaam uitzoeken van wat taartjes, naast een aantal knapperige kaiserbroodjes, dezelfde vraag kreeg van de verkoopster: ‘Sind sie fertig?’ ‘Nèe ik bun negenenfertig.’
Ik gaf de vrouw een natte knipoog en zei lichtjes lachend, terwijl ik me uit haar bolide hees: ‘Tut mir Leid. Einen schönen Tag noch. Für mich ist es ein komischer Tag.’ En dat was het. Ik reed weg in mijn auto, en dacht: ‘Komisch’, keek instinctief naar links, naar de Penny-markt. Op die plek, daar stond vroeger de ‘komies’, bij het toenmalige douanekantoor.

En zonder dat ik een knop hoefde in te drukken, begon in mijn melancholische, nostalgische hoofd Paul McCartney te zingen: ‘Penny Lane is in my ears and in my eyes …’