Column De Buitenstaander: Hoge hakken

Diamonds are a girls best friend? Welnee joh, hoge hakken! Ik vind dat zo leuk hè, meisjes die voor het eerst op hakken lopen en dan met hun wiebelende enkeltjes dapper op hun staakjes proberen te staan als een pasgeboren gnoe. Het ontroert me, dit evenwichtskunstje middenin de piste van het circus dat hun nog prille leventje is.
Het is een zeer speciale dag, dunkt me, wanneer een meiske voor het eerst die mini-steltjes aan haar voetjes gespt en dan even later over het trottoir flaneert met een flair alsof ze over een catwalk paradeert. Althans, dat is haar wens, maar dat is allesbehalve slechts ‘een stukkie taart’, want het is geenszins een aangeboren eigenschap.
Het eerste hoofdstuk uit de beruchte cursus ´Wie mooi wil zijn móet pijn lijden´ die vele Femkes zullen volgen, bestaat uit het negeren van bloedblaren, pijnlijke tenen en brandende voeten. Pijn bestaat niet, al bloed je ook een beetje en bloeden, verdomd als het niet waar is, dát hoort er in het leven van een vrouw ook wel méér dan een beetje bij, nietwaar!
Hakken moeten haar zelfverzekerd en sexy laten voelen en ook ietsjes langer maken, maar het is nog een hele klus voor dát gevoel zich breeduit manifesteert in het jeugdige bovenkamertje, waar het sowieso al een drukte van belang is door de vele vraagtekens die over elkaar heen buitelen. De eerste échte lange wandeling door de stad, samen met haar vriendinnetjes, is een ervaring die kan wedijveren met - en daarvoor schakelen we éven over naar de jungle - Tarzans eerste les in het slingeren aan de lianen. Het is een feestje van vallen en opstaan, met hakken die tussen kinderkopjes blijven haken, dan zo struis mogelijk struikelen én met opgeheven hoofd zo arrogant mogelijk voor je uit blijven kijken, alsof er op elke straathoek een saxofonist staat die voor jou, en voor niemand anders ‘The Love Boat’ speelt. That’s the spirit!

Hakken, het maakt een meisje zelfverzekerd, volwassen, vrouwelijk en charmant, maar die lichte zweem van onbeholpenheid vindt ik óók ontwapenend en heeft op mij een groot charme-effect. Voor sommige vrouwen is dat rondkuieren op hakken een regelrechte verslaving en juist zij weten als geen ander dat je het ook héél goed moet plannen, want ‘met de hakken over de sloot’ de situatie meester zijn, herbergt dan wel ‘we hebben het gehaald’, maar het is evengoed geen delicaat plaatje. Met je stiletto’s elegant over het strand lopen, bijvoorbeeld, kan een lastige exercitie wezen. Dat beeld zal een enorm komische vitaliteit bezitten als je, met je wulpse make-up en dito oogopslag, tot bovenaan je enkeltjes wegzakt in het vochtige zand.
Hakken dienen namelijk maar één doel en dat is dat je kont beter uitkomt. De wiegende heupjes kunnen mannen dronken maken van geluk en dát is de ware dronkenschap. Ook de wat jongere, kleinere mannen, zouden baat kunnen hebben met het op hakken lopen. Het opkrikken van je zelfvertrouwen door middel van hoge hakken heeft natuurlijk ook een kleine schaduwzijde. Bij de muzikant Prince bijvoorbeeld, hakte het er behoorlijk in. Hij kreeg helaas een enkele reis richting Waterloo te pakken door de vele pijnstillers die hij slikte, een direct gevolg van het jarenlange springen en dansen op hakken.
Met je hele lijf en leden, met dat gehakte vlees fier rechtop lopen, is een manier van leven.

Tekst: Rocco Ostermann