Column Buitenstaander: Op een onconventionele manier

Wanneer we vroeger met het hele gezin gezellig met de auto op pad gingen en de dagjesmensen uithingen, dan bezochten we regelmatig pretparken als Slagharen, de Efteling, of Beekse bergen, dat soort plezierplekken. Ik weet nog dat ik op een dag, in Beekse bergen, bijna uit zo’n verrekt hoog hangende kabelbaan flikkerde, omdat mijn sandaal was los geschoten, en ik bij de spontane reddingsactie daarvan, zeg maar, nogal op kop en dwars in ‘t bakkie hing. Er gebeurde voor mijn gevoel altijd iets onverwachts, bijna rampzaligs. Ik wil niet beweren dat gips er standaard bij hoorde, maar ongeschonden en krasloos kwam ik zelden thuis. Dat hoort ergens ook wel bij kind zijn denk ik, maar ik deed van nature alles op een onconventionele manier. Tot op de dag van vandaag.
Hoe spannend deze avonturenparken ook waren, een middagje naar een minigolfbaan gaan was écht mijn favoriet onder de uitjes. Ik vond mikken en meppen leuk.
Een tweetal zomers geleden was ik weer eens op zo’n mini-golfbaantje, in het lommerrijke Elten. Ik was benieuwd of ik nog iets kon reanimeren van de vreugde die ik vroeger als kind ervoer en, nou ja, het was nog steeds best geinig, maar verder deed het me niet veel meer. Ik vlijde me na een rondje te hebben gespeeld met een ‘currywurst’ en een watertje op het terras toen een forse man met zijn gevolg (vrouw, jongen en meisje in de basisschoolleeftijd) naar de baan kwamen gesjokst. De man ging prinsheerlijk met een halve liter bier aan een tafeltje zitten en mama en de koters gingen alvast een potje minigolven. Ze hadden de grootste schik. Na een tijdje stond pa, die er in een rap tempo een paar achter de kiezen had geslagen, op, liep naar de een na laatste hole, en ik hoorde hem zeggen: ‘Doe mij dat racket ook ‘ns.’ ‘Dat heet niet racket papa.’ ‘Joh, wat maakt dát nou uit? Laat mij ‘ns een keer.’
Met minigolf kan je op een leuke ontspannende wijze ontzettend gefrustreerd en teleurgesteld in jezelf raken en of het nou kwam doordat pa na al het, wellicht te snel gedronken, bier in de palle zon, de bal dubbel zag, of anderszins, hij raakte ‘m niet of amper. Zijn kroost lachte hem smakelijk uit. Hij gaf hen eerst nog een flauw grapje als repliek: ‘De enige sport die ik leuk vindt is bitterbal.’ ‘En gehaktbal he papa,’ lachte het zoontje gevat. ‘Joh, wat maakt het uit,’ zei papa, maar ik hoorde aan het toontje dat er wat venijn onder stroomde. Er lag vast een verbeten krulletje om zijn lippen.
Ineens, na een reeks volgende missers, gooide pa het balletje in de lucht, zwiepte als een honkballer en ‘pats’, raak!
Pa zou vast triomfantelijk gekeken hebben, ware het niet dat de golfclub subiet het balletje achterna vloog, alsof die twee in dit glorieuze momentum nooit meer van elkaar gescheiden wilden worden. Iedereen leek te wachten op een inslag met glasgerinkel. Dat geluid bleef uit. Jeetje, dacht ik in een flits. Dat zou ik vroeger ook zó gedaan kunnen hebben. Tevens hoorde ik mezelf denken: meedoen is belangrijker, en soms zelfs belachelijker, dan winnen.